“ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย”
ชัชวาลตีหน้าตายกอดคอพาหล่อนเดินเล่น เท้าเรียวเล็กสับตามแทบขายาวก้าวฉับๆจนแทบขวิด หัวใจห่อเหี่ยวเหมือนว่าถูกเติมเต็มเมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นกลิ่นน้ำหอมจางๆที่เธอคุ้นเคยอีกครั้ง จนลืมสิ้นความผิดชอบชั่วดี ชัชวาลอาศัยทีเผลอดึงมือถือจกกระเป๋ากางเกงด้านหลังของเธอ รีบกดเบอร์โทรออก
“นี่..คุณ”
ร่างบางกระหย่งตัวเพื่อแย่งคืนแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเสียงเรียกเข้าจากมือถือเขาดังขึ้นจึงคืนให้เธอ
“ห้ามเปลี่ยนเบอร์หนีฉันอีกนะ อืม นั่งดูหนังกันมั้ย?” เขาชี้ไปที่ลานหนังกลางแปลง คลายวงแขนออก
“ไม่ค่ะ ดึกแล้วจำปากลับก่อนนะคะ”
เธอได้ทีเผ่นแนบออกไปเมื่อดึงสติกลับมาได้ว่าผู้ชายที่กอดเธออยู่นี้คือสามีคนอื่น ร่างบางวิ่งไปลานจอดรถหน้าวัด แต่แล้วก็ต้องยืนหอบอย่างหมดหวังมองดูรถคันที่เธอขับมาอยู่ด้านในสุด กว่าจะเคลื่อนคันอื่นที่จอดขวางทางออก คงใช้เวลานานโข
“ไปกับฉันนะ”
เขามาแบบไม่
