“อึย อา อือ”
“เมื่อกี้ลงโทษ ที่หนีกูมาโดยไม่บอก ส่วนนี่ลงโทษ ที่บอกว่าคืนนั้นเป็นไอ้เสือ ทั้งที่เป็นกู”
ฉันสะดุ้งโหยง ไม่ใช่เพราะความจริงที่ออกจากปากเขา แต่เพราะการลงโทษของเขามากกว่า ความใหญ่โตที่มากกว่านิ้วมือ ขยับเข้ามาในตัวโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ฉันไม่ได้ปรับตัวเพื่อที่จะต้อนรับมัน ความใหญ่โตจนรู้สึกทรมานนั่น ทำฉันเจ็บจนน้ำตาซึม
“ขี้แยจังวะ อย่าร้องดิ ยิ่งร้องยิ่งอยากทำรุนแรงนะรู้ไหม”
อ๋อเหรอ ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ย่ะ!
ฉันถลึงตาด่าเขา เมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ใช้ลิ้นเลียน้ำตาฉันออก เขาเห็นสิ่งที่ฉันทำ ทั้งยังหัวเราะหึหึให้ได้ยินอีก
ยี้! ไอ้! ไอ้คนโรคจิต
“หรือว่าชอบแบบรุนแรงวะ? ที่ทำแบบนี้ เพราะอยากให้ทำแรงๆอย่างงี้เหรอ?”
ไอ้เฮียพ่นตรรกะป่วยๆออกมา พร้อมแรงกระแทกเข้าหาที่เหมือนปากพูด เห็นฉันโต้แย้งไม่ได้ นี่คิดเข้าข้างตัวเองใหญ่เลยนะ กระแทกเข้าไม่ดูสีหน้าฉันเลยว่ารู้สึกยังไง
“หึ!
