“ตาโหลเชียว ได้นอนบ้างไหม เฮียว่าอย่าขับรถไปไหนเลย กลับเข้าไปนอนเถอะ มันอันตราย”
“ที่ไม่ได้นอนมันเพราะใครล่ะ มี่รู้นะว่าคืนนั้นเป็นเฮีย มี่จำกลิ่นน้ำหอมได้ บอกเลยว่ามี่ไป นั่นเพราะมี่กลัวเฮีย”
พูดจบฉันก็ปัดมือเขาออกอย่างแรง หมุนตัวไปขึ้นรถ ท่ามกลางสายตางงงวยของเฮียเสือ ฉันก็แค่สันนิฐานนั่นแหละ เขาก็มีความเป็นไปได้สูง พอๆกับผู้ชายอีกคนนึงเลยไง ถ้าไม่ใช่เขา ก็คงเป็นพี่ชายฝาแฝดของเขาแหละ
ปึ่งๆ ปึ่งๆ
ครืด!
“ทุบกระจกรถมี่ทำไมวะ เดี๋ยวปัดขับเหยียบเท้าเลยนี่ ถอยเลย ไม่ถอยมี่ชนลากไปด้วยนะ”
“เฮียขอโทษ”
ใบหน้าเหมือนสำนึกผิด ทำให้ฉันมั่นใจว่าคืนนั้นคงเป็นเขา ฉันยิ้มให้จางๆ โกรธก็โกรธแหละ แต่สัมผัสอ่อนโยนของคืนนั้น มันก็ทำให้ฉันไม่ต้องตื่นมาร้องไห้เสียใจต่อ
“มี่ไปแล้ว เดี๋ยวจะซื้อของมาฝาก”
ฉันเลื่อนกระจกลงแล้วขับรถออกไป ตอนที่ขับมาถึงหน้าบ้านของพวกเขาที่ต้องขับผ่าน เพราะบ้านพวกเขานั้นอยู่ก
