บทที่ 2
1447 Words
"คุณโฮปขา...เข้ามาในตัวมะนาวสิคะ ได้โปรดมะนาวทนไม่ไหวแล้ว อื้อ!!!" สาวสวยครางหวิวเสียงแหบแห้ง คร่ำครวญหาสิ่งที่ร่างกายเรียกร้องจนสติแทบหลุดลอยไม่สามารถบังคับตัวเองได้
เมื่อเพื่อนร่วมโลกีย์อีกคนหมดสภาพไปแล้วอนงค์นางจึงหย่อนตัวลงนั่งบนที่นอนเต็มที่ ถอยเขยิบให้ราเชนทร์มีพื้นที่สำหรับกันและกันก่อนจะเอนตัวลงนอน
"อุ๊ย!! ว้าย!" สองขาถูกจับยกสูงเป็นเหตุให้ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างแรกโดยไม่ทันตั้งตัว เธอกลับยิ้มร่าดวงตาฉ่ำไปอย่างสมใจ สองขาถูกยกขึ้นและโยกไปด้านหน้า จนเบื้องล่างเผยแจ่มชัดแก่สายตาหื่นกระหาย
ความฉ่ำชื้นยังเปรอะเปื้อน...ราเชนทร์ลุกขึ้นงอเข่าให้ได้ระดับกับการสานต่อความสัมพันธ์ แยกสองขาออกเคลื่อนมือจับตรงโคนขาเอาไว้จนเขางอพับเข้ามาเล็กน้อย ความแข็งขึงจดจ่ออยู่กับส่วนพึงสงวน ย่อตัวลงตอกย้ำหนักหน่วงจนอีกฝ่ายครางซี๊ดไปหยุดปาก
"คุณโฮป!! อ๊า..." สิ่งแปลกปลอมอันแน่เข้ามาภายในร่างกาย กลีบสาวผลิแย้มรองรับการกระแทกกระทั้นหรรษา ธารราคะเจิ่งนองล้นอาบชโลมลำตัวแข็งแกร็งของเขาที่กำลังผลุบเข้าผลุบออกไม่เป็นจังหวะ
เมื่อความเสียวซ่านกัดเซาะอารมณ์มากเข้าชายหนุ่มก็ยิ่งดันตัวไปด้านหน้า และทิ้งน้ำหนักลงมาเพื่อไขว่คว้าหาความรัดแน่นสุมทรวง ร่างเล็กถูกอัดติดกับหัวเตียงสองขาขนาบนาบกับเต้าอวบจนแบนบี้
คนตัวใหญ่ด้านบนก็ยิ่งเพิ่มแรงถาโถมขยับเข้าออกดุนดันไม่ยอมเบามือ สะโพกสอบซอยถี่จนกล้ามเนื้อส่วนนั้นเกร็งเครียด เขาครางหื่มในลำคอบางครั้งเมื่อเห็นหญิงใต้อาณัติใกล้จะถึงจุดหมายปลายฝันอีกครั้ง
ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เฉกเช่นเดียวกันกับอีกร่างที่นอนหายใจรวยรินข้างๆ เขา แรงโยกสั่นคลอนไปทั้งเตียง เหงื่อกาฬไหลอาบพอๆ กับความร้อนระอุในตัวที่กำลังรอการหลุดพ้น "อีกนิดเดียวค่ะ ที่รัก....แรงๆ เลยค่ะ กระแทกเข้ามาเลยมะนาวรักคุณที่สุด...อืม" ราเชนทร์รู้ดีว่านั้นไม่ใช่ความจริงหรอก คำรักจากสาวๆ นับร้อยที่ผ่านสังเวียนนี้แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปเท่านั้น ดั่งคำที่ว่า 'น้ำแตกก็แยกทาง' "ไม่ขัดกันอยู่แล้ว..." ราเชนทร์ดันตัวสุดแรงแล้วหยุดเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะทำเช่นนั้นซ้ำๆ เพื่อตอกย้ำตัวตนให้ลึกสุดลำสวาท ซอกซอนผ่านความอุ่นชื้นภายในให้เธอสัมผัสและรับรู้ได้อย่างลึกซึ้ง
หญิงสาวแอ่นสะโพกรับทั้งๆ ที่ร่างกายยังผิดรูป เธอครางระงม ร้องขอความสุขสมให้เขารีบส่งมอบให้ ราเชนทร์รับรู้ความเกร็งเครียดและแรงตอดรัดจากภายในเป็นอย่างดี
เขาเร่งจังหวะเร็วถี่ยิบและแล้วร่างเล็กก็แอ่นรับสุดกำลัง แช่ตัวรอการกระแทกหนักหน่วงจากเขาก่อนจะกรีดร้องเสียงหลงครั้งสุดท้าย
"อา...." ราเชนทร์ไม่รีรอที่จะปลดปล่อยตัวเองเช่นกัน เขาขยับถี่ยิบเหมือนไม่รู้สึกเหนื่อยกับเกมกามนี้ แล้วก็ดึงตัวตนออกมา ปล่อยหยาดนทีขาวขุ่นให้พุ่งลงบนร่างอ่อนระโหยของหญิงสาว สายธารแห่งความใคร่เปรอะเปื้อนไปตามร่องอก
ใบหน้าและเนินขาขาวผ่อง เธอส่ายไปมาและอ้าปากรองรับบางส่วนที่กระเด็นถูกริมฝีปาก ค่อยๆ แลบลิ้นออกมาเลียและกลืนกินเสมือนเป็นอาหารอันโอชะ
ราเชนทร์เห็นเช่นนั้นจึงขยับตัวไปด้านหน้าและจับส่วนความเป็นชายจ่อเข้าปากเธอบ้าง ให้หญิงสาวได้ลิ้มรสอย่างถ่องแท้ ซึ่งเธอก็ยินดีอย่างที่สุด
หญิงสาวพันลิ้นกับความแข็งขึง สายตามองหน้าราเชนทร์อย่างท้าทายเชื้อเชิญ ทำความสะอาดทุกหยาดหยดจนไม่หลงเหลือคราบใคร่อันหอมหวานแม้แต่น้อย จากนั้นจึงยอมคายปล่อยให้ความใหญ่โตนั้นเป็นอิสระ
"ทำดีมาก...สาวๆ"
"มะนาวมีความสุขที่สุดค่ะที่ได้อยู่กับคุณ"
"ปากหวาน..."
"คุณโฮปคะ คืนนี้ให้พวกเราพักกับคุณที่นี่...ได้ไหมคะ" อีกหนึ่งสาวที่เริ่มหายเหนื่อยจากเกมกามขยับเข้ามาใกล้กอดร่างใหญ่ที่กำลังลงจากตัวเพื่อนสาวอย่างเอาอกเอาใจ
"นอนที่ไหนก็เหมือนกัน...ผมคงนอนไม่หลับแน่ถ้าพวกคุณอยู่ข้างๆ...ทั้งคืน" ราเชนทร์ตอบทีเล่นทีจริง ลุกจากเตียงหน้าตาเฉยจนสาวเจ้าเกือบคะมำเพราะกอดเขาไว้ทั้งตัว
ร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นทั้งตัวเดินอาดไปหยิบบุหรี่บนโต๊ะใกล้ๆ โซฟาเบดและเปิดประตูกระจกออกไปนอกระเบียงไม่คิดเหลียวหลังกลับมามองสองสาว
"นี่เราถูกไล่แล้วใช่ไหมพิ้ง!"
"ฉันไม่ยอมหรอก ไม่ยอมหมดประโยชน์ง่ายๆ เหมือนพวกที่ผ่านๆ มาแน่ อะไรกันอุตส่าห์ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงกัน"
ดูเหมือนทั้งคู่จะรู้ตัวและไม่สบอารมณ์มากนักกับสิ่งที่ราเชนทร์ปฏิบัติกับพวกเธอ นั่นเพราะหากออกจากห้องนี้ไปแล้วรับรองไม่มีวันได้กลับเข้ามาอีกแน่ๆ ราเชนทร์ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่ากระดาษทิชชู่ เขาไม่เคยต้องการคู่นอนซ้ำหน้า น้อยนักที่จะทำให้เขาติดใจและยอมปรนเปรอด้วยเกินสามคืน!!
และยิ่งไปกว่านั้นไม่เคยมีหญิงสาวหน้าไหนเคยทำสถิติได้เกินสามคืนสักคน แม้จะมีสาวสวยมากหน้าหลายตา ทั้งดารานางแบบ ไฮโซไฮซ้อ ลูกรัฐมนตรี ยันเชื้อพระวงศ์บางคน สวยพริ้งคุณสมบัติคับแน่นขนาดไหนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของราชาอบายมุขคนนี้แม้แต่น้อย เขามีแต่ความต้องการ แต่ไร้หัวใจ... จริงหรือ...
"ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน!" แค่มองหน้ากันก็รู้ความ สองสาวร่างระหงลุกจากนี่นอนบ้าง แย่งกันออกไปนอกระเบียงเพื่อเอาใจชายหนุ่ม ซึ่งกำลังแก้ผ้ายืนสูบบุหรี่ชมพระจันทร์อย่างสบายอารมณ์
"อุ๊ยอีพิ้ง! มึงจะเบียดกูทำไมเนี่ย"
"กูจะไปหาผัวกูอีมะนาว...มึงน่ะถอยไปเลย" สองร่างเบียดกันเพื่อให้ตัวเองได้ออกจากประตูและเข้าถึงตัวราเชนทร์ก่อน เพราะความอยากดีอยากเด่นธาตุแท้ก็ออกลาย อยากแก่งแช่งชิงดีเอาหน้ากันทั้งนั้น ชายหนุ่มเหลือบมองด้วยปลายหางตาแล้วก็ส่ายศีรษะเอือมๆ กระนั้นเขาก็ยังนิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์คุกรุ่นใด ๆ
"คุณโฮปขาา!"
'เสียงยังกะแม่นากร้องหาผัว หึ...' ชายหนุ่มกระตุกยิ้มและแอบคิดขำๆ
"หลอนฉิ_บหาย มืดๆ แบบนี้ด้วย"
"อะไรนะคะ...เมื่อกี้คุณโฮปเรียกมะนาวใช่ไหมคะ"
'พูดว่าฉิ_หาย ดันได้ยินว่ามะนาว ออ...ความหมายคงคล้ายกัน'
"เปล่าจ้ะ...ว่าไงสาวๆ ไม่เหนื่อยกันเหรอ กลับไปพักกันได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้าซะด้วย" เขาหันกลับมาอีกทีก็ถูกประกบซ้ายขวาล็อกแขนเอาไว้แน่นเสียแล้ว ไม่หนำซ้ำยังเอาอกตูมๆ เท่าภูเขาไฟย่อมๆ บดเบียดเสียดสีอย่างจงใจ
"ไม่เหนื่อยค่ะ...มะนาวอยากอยู่กับคุณโฮป มะนาวรักคุณโฮปนะคะ"
"พิ้งก็รักคุณโฮปนะคะ รักแบบไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน"
เพิ่งเจอกันไม่กี่วัน...และฟันกันไม่ถึงค่อนคืนเนี่ยนะ!
"เอ่อ..."
"นะคะคุณโฮปขาาา"
อืม...ขนลุกดีชะมัดตอนตีสามแบบนี้ มีชะนีสองนางเกาะยังกะปลิงอดเลือดแถมชอบออเซาะอือออเหมือนจิ้งหรีดดงหลงฝูงอีกตะหาก ให้บรรยากาศห้องเขาคล้ายๆ ป่าช้าบนยอดดอยแถบๆ ขั้วโลกเหนืออะไรประมาณนั้น
ว่าแต่...มันมีที่แบบนั้นด้วยเหรอ
"ผมง่วงแล้วล่ะสาวๆ"
"มะนาวก็ง่วงค่ะ เราไปนอนกันดีกว่านะคะที่รัก ตื่นเช้ามาได้เห็นหน้าคุณมะนาวคงมีความสุขที่สุดในสามโลกแน่ๆ เลย"
"พิ้งด้วยค่ะ ไปค่ะที่รัก เรา...ไปนอนกันต่อดีกว่า"
เพ้อเจ้อล่ะสิไม่ว่า ตื่นมาต้องทนเห็นผู้หญิงแก้ผ้า นอนกรนน้ำลายไหล ปากเหม็นอีกต่างหาก หัวฟูยุ่งเหยิง หน้ามันแผล็บ สวยก็ไม่สวยสักนิด ซีดๆ ปากแดงๆ ตาโตแทบหลุดออกจากเบ้า จมูกยังกะสันเขื่อนเพิ่งขอสัมปทาน ให้แก้ขัดพอได้อยู่ แต่ถ้าต้องร่วมชีวิตกันเกินห้าชั่วโมงนี่เห็นจะไม่ไหว
จะใหลตายเอาง่ายๆ เอาสิ...
- Writer
