Chapter 1
1906 Words
“I want to have a baby.”
Halos mabuga naman ni Nash ang iniinom niyang frappucino dahil sa sinabi ko.
I handed him a napkin after, but I did not laugh or snorted. I am not joking, after all. I am dead serious. And it was not like this was a big deal for him; I mean, we are best friends. Best friends do not hide secrets from one another.
“Gago ka ba, Nathalie?” tanong niya nang mapunasan ang sariling bibig.
Inirapan ko lang siya. Sanay na ako sa pasmado niyang bibig kaya hindi na rin ako nagulat sa litanya niya. That’s just his way of showing that he cares for me. Yeah, he does. Kung hindi ay baka ibaon ko siya sa lupa.
“I am serious, Nash!” I scoffed. “Gusto kong magka-baby. This whole being single thing is making me paranoid. What if I don’t find a husband after what happened? And I am already tired of looking for a potential husband after Sebastian. I am freaking Thirty-Six!”
He snorted. “Gago ka nga, Nathalie, confirm. Marami pang lalaki sa paligid. Isang buwan pa lang kayo nag-be-break ng lalaking ‘yon tapos suko ka na agad? Ang mainipin mo naman!” Bumalik siya sa pag-inom ng kape niya na para bang wala siyang pakialam sa pinagdadaanan ko.
“Nash!” I called him, a little upset dahil magmula nang mag-break kami ni Sebastian ay hindi niya ako kino-comfort. Best friends are supposed to do that!
“Ano?” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tigilan mo nga ang pagtawag sa pangalan ko. Nilalakasan mo pa talaga. Kilalang-kilala na ako ng lahat ng tao rito dahil sa ‘yo.”
“Ayaw mo n’on?” I wiggled my eyebrow at him. “At least malaki ang chance na makahanap ka na ng girlfriend dito.”
Sabay kaming napalingon sa paligid at isa-isang tiningnan ang mga babae na narito. There are the waitresses, customers, and even the janitress. The security guard of this coffee shop is also a girl which made me smirk.
Binalik ko ang tingin kay Nash na masama na ulit ang tingin sa ‘kin.
“Tigilan mo ‘ko, Nathalie. Nauulol ka na naman.”
Malakas akong natawa dahil sa pagkapikon niya pero hindi pa rin iyon ang naging dahilan para tigilan ko siya.
This guy is seriously a pain in the ass sometimes pero mahal ko ‘to. I just want what is best for him. And right now, what he needs is someone who will take care of him like how I take care of him.
I will not be able to take care of him forever. I need to marry and have my family too. However, it’s a blur because of my pathetic ex-boyfriend, whom I dated for almost eight years. And mind me, I don’t even know what the real cause of the breakup is yet, but I just had enough of his stupid reasons.
Sabi niya ay siya ang may problema. He fell out of love. Then, I heard from his friend na ako raw ang may problema, ‘cause I failed to show him how much I love him.
The nerve of that guy! I bought him new pair of shoes monthly, his car is named after him even though I paid for it, and his condominium which cost me a million was named after him. Tapos sasabihin niya na hindi ko pinakikita sa kaniya na mahal ko siya? Argh! Just thinking about him makes me want to p**e.
“Seriously, Nash,” I said, starting our conversation about having a baby again. “If I can’t marry a guy who will love me for being me, then at least I want a kid. He does not need to take care of me when I grow old. I just want to raise a kid and love him, spoil him a little, talk to him about his first love, and his first heartache.”
I sighed, imagining the things that we can do together. Imbis na ma-excite sa mga naiisip ko ay mas lalo lang sumasakit ang puso ko dahil sa mga nangyayari. Akala ko kasi talaga ay habang-buhay na kami ni Sebastian. He could at least leave me a baby before leaving!
“Pwede mo naman gawin ‘yon,” pagputol niya sa pag-de-daydreaming ko. He sliced from my strawberry shortcake and played with it for a while. “Pwede kang mag-adopt sa isang ampunan, tapos palakihin mo na parang sarili mong anak.”
I groaned. Before he could even eat the slice, I snatched it from him by eating it myself. “You do not understand, Nash. Kailangan maging akin ang bata at hindi anak ng iba. I want a child straight out of my flesh.” Pinanlakihan ko pa siya ng mga mata para maintindihan niya nang maigi ang gusto kong ipahiwatig.
“Okay, sure.” He shrugged. “At paano mo naman magagawa ‘yon, huh? Saan ka hahanap ng lalaki na sasabihin sa ‘yong, Oh, ito sperm cell ko, sa ‘yo na lang tutal ay hindi ko naman na ‘yan kailangan. Sige nga, saan ka hahanap?”
Pinagpapalo ko naman ang braso niya at nagsimulang tumawa dahil sa tanong niya. “Tanga! Bakit naman ako manghihingi ng spem cells, aber? Do you even know how to make a baby?”
Pinanlakihan niya ako ng mga mata para patigilin sa pagpalo na ginawa ko naman. “Nagbibiro lang naman ako. Hindi naman literal ang ibig kong sabihin doon.”
“What then?”
Huminga siya nang malalim at humarap sa ‘kin. Tinitigan ko naman ang mga mata niya habang hinihintay ang sasabihin niya. That dark and lustrous eyes of his. It makes me drown in his stares. It makes me weak on the knees and the chills down my spine; I can’t even explain it! It always feels like this when I'm staring at his eyes. Nakakapanlumo.
“Sa panahon ngayon, hindi natin alam kung anong klaseng mga tao ang nakasasalamuha natin araw-araw. Hindi nga natin alam baka may serial killer tayong kasama sa coffee shop na ‘to.” Nilibot pa niya ng tingin ang paligid bago ibinalik ang titig sa mga mata ko.
“Your point is?”
Napabuntonghininga siya. “Mapanganib ang gusto mong mangyari, Nat. Mamaya eh may sakit ang maka-s*x mo, mahawaan ka pa. Baka matyempuhan mo pa at walang gamot ang sakit na makuha mo. See? Ang daming pwedeng mangyari sa ‘yo.”
Tumango-tango ako. “You have a point. Kahit mayayaman ngayon pwedeng may sakit nga. Ang hassle naman kung tatanungin ko pa isa-isa ang mga lalaki para lang malaman kung may sakit sila o wala.”
Hindi na siya nagsalita at sinimulan na lang ubusin ang kape niya. Halos isa’t kalahating oras na kaming nakaupo rito pero puro kalokohan lang ang napag-usapan namin. Well, there’s nothing new. This is our kind of topic all the time.
I was about to sip on my milkshake, ready na mag-ayang umuwi, when I thought of an idea. Muli ko siyang hinarap. “What about you and I have s*x instead?”
At dahil sa sinabi ko, nasamid na nga po siya. Instead of spitting it out of his mouth, lumabas ang malamig nang kape sa ilong niya.
I grimaced. “Ew, Nash! Kadiri ka.”
Hindi agad siya nakapagsalita. Ubo lang siya nang ubo habang inaabutan ko naman siya ng tissue para ipamunas sa bibig at ilong niya. Mahina na lang akong natatawa dahil baka mamaya ay mabatukan pa niya ako. Alam ko namang kasalanan ko pero nagbabaka sakali lang naman ako.
“Tangina!” bulalas niya. “Nathalie, mga lumalabas sa bibig mo talaga. Kung pasmado ang bibig ko, mas pasmado ‘yang iyo. Ako pa ang kadiri ah? Sino kaya ang mas kadiri sa ‘ting dalawa?”
“Seryoso kasi ako, Nash! At least I know that you do not have a disease, right? Mas mapapadali pa ang buhay ko kasi hindi na ako maghahanap ng ibang kano na kakantu –“
Before I could even say the word, tinakpan na niya ang bibig ko. Nag-sorry agad siya sa mga nasa katabing mesa namin na napaiiling na lang habang pinanonood kami. Not that I mind them, itong si Nash lang naman ang ginagawang big deal ang lahat ng bagay.
Nang sumakit ang pagkakahawak niya ay siniko ko agad siya sa tagiliran. “Masakit kasi, Nash!”
“Aray ko! Pucha naman, Nathalie. Iyang bibig mo kasi itikom mo muna nga saglit!”
“Bakit ba galit na galit ka? Wala namang masama sa sinasabi ko. This is a free country, right? I am free to say whatever I want.”
“Pero hindi sa pampublikong lugar, Nat. Isa na lang talaga bibigwasan na kita.”
“What the hell is bibikwasan?”
“Gusto mo ng sample?”
Agad akong umiling nang ikuyom niya ang kamao niya. Okay, I don’t know the exact meaning but I have a clue on what it is. Ang bigat pa naman ang kamay ng lalaking ‘to! Kahit babae ako eh hindi pa rin naaawa. Siguro lalaki talaga ang tingin niya sa ‘kin noon pa lang kaya ganito siya.
“Ubusin mo na nga ‘yan. Mag-aalas kwatro na ng hapon. Sabi mo kanina marami ka pang gagawin.”
“Marami nga. Nag-e-enjoy lang ako ngayon.” Inubos ko na ang natitirang strawberry shortcake sa platito at dinala na lang ang shake ko na halos kalahati pa ang laman.
Sabay kaming nagtungo sa parking lot kung saan nakaparada ang 2016 Buick Cascada na sasakyan ko.
Since Nash can’t drive yet, I am the one who always picks him up wherever he is. Minsan naman kapag busy ako ay nag-ko-commute na lang siya. Hindi ko alam kung bakit ayaw niya pa bumili ng sasakyan kahit second hand.
I offered him my first car, but he declined me as soon as I said it, so I do not have any choice. Hindi ko naman pwedeng ipagpilitan sa kaniya dahil ako lang ang mapapagod. Isa pa, wala namang kaso sa ‘kin kung hatid-sundo ang gawin ko sa kaniya. I mean, when we were in college, ako ang madalas niyang ihatid at sunduin sa school. It is payback time!
Bago siya makapasok sa sasakyan ko ay hinarangan ko ang pinto papasok ng passenger seat. “The offer is still on, Nash.”
Dinakma niya ang ulo ko at bahagyang piniga iyon at saka ako tinulak palayo sa kaniya. “Tigilan mo ‘ko, Nathalie. Kapag nalaman ni Mama ‘tong pinag-uusapan natin ay baka wala na akong mauwian sa susunod.”
I pouted. “Ikaw rin. Your loss.”
“Yeah. Yeah. Tara na.”
I scoffed before walking towards the other side of the car. I did not stop bugging him until we made it to their small compound kaya halos kumaripas na siya ng takbo palabas nang itigil ko ang sasakyan. I stopped teasing him after that dahil baka may makarinig pa sa 'min.
We might be joking when we are together all the time, but there are a lot of people who don't see things like this as a joke. Maraming conservative na tao sa paligid namin kaya alam ko naman kung kailan tumigil.
I was smiling the whole time as I drove back to my house.
- Writer
