"คุณชายไป๋เลยสงสัยว่าเป็นโจรสามคนที่ดักทำร้ายข้า"
เฟิงซูเหยาเอ่ยถามพร้อมมองบุรุษตรงหน้าทั้งสองคนอย่างสังเกตว่าพวกเขามีท่าทีเช่นไรหลังจากดื่มชานั้นผ่านมาแล้วครู่หนึ่ง
"ถูกแล้ว หลังจากนั้นพวกข้าก็สืบไปถึงที่อยู่ของทั้งสามคนนั้น ครอบครัวของหนึ่งในสามคนมีลูกน้อยเพิ่งคลอดได้แค่สามเดือน มารดาของเด็กน้อยผู้นั้นคือภรรยาของหัวหน้าโจรที่ตาย นางกลัวความผิดด้วยจึงบอกที่ซ่อนของคนที่เหลือจนข้ากับต้าลู่จับกุมสองคนนั้นสำเร็จ"
น่าสงสารเด็กน้อยผู้นั้นที่ต้องกำพร้าบิดา
แต่นั่นคงโทษซูเหยามิได้ ต้องโทษที่โจรผู้นั้นเห็นแก่เงินจนลืมสิ้นความเป็นมนุษย์จนกรรมตามสนองทันตา
"ตอนนี้เราไม่เหลือพยานเรื่องโจรแล้ว เจ้าจะปล่อยให้เรื่องนี้จบเช่นนี้จริงหรือ"
อี้เฟยเอ่ยถามราวเป็นห่วง เฟิงซูเหยายกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนใจใด ๆ
"อย่างที่ใต้เท้าเทียนอ้าวหลุนเคยพูดไว้ เรื่องที่ผ่านมานานแล้วปล่อยไปเถิดเจ้าค่ะ โชคดีที่ข้าย
