"ก่อนที่ข้าจะบอกถึงคนบงการ ข้าขอคุยกับคุณชายเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่"
"เจ้าเป็นนักโทษไม่มีสิทธิ์ต่อรอง"
"ท่านเจ้ากรมเหม่า เห็นแก่หน้าข้าสักครั้งเถิด นางอาจจะอยากสั่งเสียครั้งสุดท้าย"
"พ่ะย่ะค่ะ"
พอเป็นเสียงคุณชายของจวนตะวันบูรพาผู้นี้เอื้อนเอ่ย เหม่าทันก็ไม่กล้าขัดข้อง รีบค้อมหัวให้อย่างนอบน้อมพร้อมปลีกตัวออกไปยืนห่างจากตรงนี้หลายผิง[1]
คุณชายผู้สวมหน้ากากแห่งความใจดีมีเมตตาค่อย ๆ ก้าวย่างเข้ามาลดตัวนั่งตรงหน้าเฟิงซูเหยา มือที่เคยอบอุ่นจับปลายคางนางเพื่อเชิดหน้าขึ้นให้สบตากัน
"เหยาเหยาของข้า"
ชื่อเรียกที่เมื่อก่อนหากได้ยินเมื่อใดหัวใจดวงน้อยของนางต้องอ่อนยวบทุกครั้ง หากแต่บัดนี้คำหวานที่อาบยาพิษเหล่านี้ทำอะไรความรู้สึกนางไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
"เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้"
เสียงที่ถามออกไปเจือไปด้วยความตัดพ้อ แววตาของเฟิงซูเหยามีแต่ความเจ็บปวด
"เจ้าผิดเองที่ทำงานไม่สำเร็จ"
น้ำเสียงเขาทั้
