สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น

อดีตของเฟิงซูเหยา : 1.2

สตรีในอาภรณ์สีแดงกำลังร่ายรำกระบี่อยู่ในสวนดอกไม้อย่างสดใส เฟิงซูเหยากำลังใกล้สู่วัยปักปิ่นยิ่งทำให้หน้าตานางงดงามยิ่ง

เสียงชักกระบี่ดังขึ้นพร้อมบุรุษผู้หนึ่งกระโดดด้วยวิชาตัวเบาเข้ามายังด้านหลังนาง ปลายกระบี่คมกริบวางลงบนไหล่ของเฟิงซูเหยาที่ร่ายรำกระบี่อยู่ นางหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไร้ความกลัวเกรงเพราะรู้ดีว่ากระบี่นี้เป็นของผู้ใด

"วันนี้อากาศดี ข้าขอรำกระบี่เป็นเพื่อนเจ้า"

เสียงทุ้มช่างไพเราะจับจิตของนางยิ่ง เฟิงซูเหยาไม่ตอบเป็นถ้อยคำ หากแต่ใช้ปลายกระบี่ของนางเขี่ยกระบี่ที่อยู่บนไหล่ออก ตั้งท่าเตรียมโจมตีกลับผู้ถือกระบี่อีกคน

ทั้งสองร่ายรำกระบี่ทั้งเหินฟ้าและบนดินอย่างสนุกสนาน สายตาทั้งสองสอดประสานกันตลอดเวลาที่รำกระบี่

หมับ!

เอวบางถูกสวมกอดจากทางด้านหลังจนแนบชิดกับอกแกร่งเป็นการบ่งบอกว่าสิ้นสุดกระบวนท่ารำกระบี่ในครั้งนี้แล้ว

ดอกเหมยมากมายร่วงหล่นลงมาราวกับหิมะโปรยปรายชวนให้บรรยากาศอบอุ่นละมุนหัวใจยิ่งนัก

"ข้าให้คนเตรียมของกินอร่อย ๆ ไว้ให้เจ้าแล้ว"

"คุณชายยังคงเห็นข้าเป็นเพียงเด็กน้อยสินะเจ้าคะ"

เสียงหยอกเย้ากันอย่างสนิทสนมของเฟิงซูเหยาดังขึ้น

"ในสายตาข้า เจ้ายังคงเป็นเด็กน้อยในวันนั้นเสมอ"

หน้าผากนางอุ่นวาบเมื่อบุรุษตรงหน้าจุมพิตลงมาอย่างนุ่มนวล พวงแก้มทั้งสองแดงระเรื่ออย่างเขินอาย

"เช่นนั้นต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเหยาเหยา จะได้ไม่ดูเด็กน้อย ดีหรือไม่"

ทุกถ้อยคำหวานที่ออกมาจากปากบุรุษผู้นี้ยิ่งทำให้หัวใจของเฟิงซูเหยาสั่นรัว

"ข้าว่าคุณชายเรียกข้าซูเหยาเช่นเดิมดีกว่า"

"เขินข้าหรือ"

ใครใช้ให้เขาถกกลับนางด้วยถ้อยคำตรงเช่นนั้น สตรียิ่งหวั่นไหวง่าย บุรุษผู้นี้ก็ช่างรุกหนักจนเฟิงซูเหยาเขินอายรีบวิ่งไปยังศาลากลางน้ำที่มีอาหารจัดวางไว้ให้นางทันที

ทุกวันเวลาที่ทั้งสองใช้ชีวิตร่วมกันในจวนตะวันบูรพา เฟิงซูเหยาไม่เคยรู้สึกว่าตนเองขาดเหลืออะไรอีกแล้ว ขอเพียงข้างกายนางมีแต่บุรุษผู้นี้อยู่ร่วมเรือนทุกวันจนแก่เฒ่า นางขอเพียงเท่านั้น ทว่า...

หลังจากที่นางผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาหลายปี ทำงานเป็นดาบข้างกายให้คุณชายผู้นี้มาหลายหน วันที่นางได้ตาสว่างก็เกิดขึ้น

คุณชายที่เฟิงซูเหยามองว่าเป็นคนใจดี อบอุ่น เป็นบุรุษที่หาตัวจับยากก็เผยธาตุแท้ออกมา เมื่องานสุดท้ายที่นางถูกสั่งให้ไปทำผิดพลาดจนถูกทางการจับได้ ตัวหมากอย่างเฟิงซูเหยาจึงถูกเขี่ยทิ้งอย่างเลือดเย็น

"ข้าไม่น่าเก็บเจ้ามาเลี้ยงตั้งแต่ตอนนั้นเลย" เสียงเฉยชาดังขึ้น

เฟิงซูเหยาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาถึงกับถอดใจเมื่อได้ยินถ้อยคำตัดขาดนั้น

"เจ้ากล้าหลอกใช้ข้าเพื่อหาที่ซ่อนสุมกองกำลังข้าศึกได้เยี่ยงไร"

เฟิงซูเหยาเอาแต่มองหน้าคุณชายที่นางมอบหัวใจให้อย่างไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน

"เจ้ารู้หรือไม่ โทษของการก่อกบฎต้องโทษประหารทั้งตระกูล"

กบฎ..?

เหตุใดนางที่เป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาทำตามแค่เพียงคำสั่งเขาคนเดียวถึงได้ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฎได้

เฟิงซูเหยาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นางกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปมองหน้าคุณชายแสนอบอุ่นผู้นั้นใกล้ ๆ ทว่าถูกทหารใช้กระบองฟาดลงใต้ข้อพับเข่าจนต้องนั่งลงกับพื้นที่เดิม

ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองชายที่นางแอบรักแอบชอบอย่างหลากหลายความรู้สึก

"เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่"

เสียงของเหม่าทันเจ้ากรมตุลาการผู้มีอำนาจในการสืบสวนตัดสินคดีถามขึ้น

"หากข้าน้อยปฏิเสธ พวกท่านจะเชื่อหรือไม่"

เสียงเฟิงซูเหยาช่างฟังดูสิ้นหวังเสียจริง

"หลักฐานมัดตัวเจ้าขนาดนี้ยังกล้าปฏิเสธอีก หรือเจ้ากำลังใส่ร้ายข้า"

คุณชายที่นางเคารพยกย่องชี้หน้านางด้วยดวงตาเรียบเฉยต่างจากสุ้มเสียงที่ฟังดูเกลียดชังนาง

"ข้าหรือจะกล้าใส่ร้ายคุณชายที่ข้ารักและเคารพ"

เฟิงซูเหยาแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งครั้ง

นางเอื้อมมือไปหมายจะหยิบเอาของบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ เป็นเพียงถุงหอมที่นางตั้งใจฝึกเย็บปักเป็นชื่อของเขา หากแต่กลับถูกมีดสั้นปริศนาพุ่งมาปักที่ต้นแทนเพื่อให้หยุดการกระทำนั้น

"โอ๊ย!"

เฟิงซูเหยาร้องอกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้านางเหยเกดวงตาแดงก่ำจากการกักกั้นน้ำใส ๆ ไม่ให้ไหลออกมา

"ต้องเป็นผู้บ่งการนางแน่ รีบไปตามจับตัวมา"

เสียงเจ้ากรมตุลาการเหม่าทันสั่งทหารใต้อาณัติ

เฟิงซูเหยาได้ยินเช่นนั้นกลับยกยิ้มมุมปากอย่างยิ้มเยาะ

"หึ ผู้บ่งการ..."

นางหยุดถ้อยคำไว้เพียงเท่านั้น เงยหน้าจ้องคุณชายผู้สง่างามที่มองนางไม่ต่างจากคนแปลกหน้า

"หากพวกท่านต้องการหาตัวผู้บ่งการ ข้าเฟิงซูเหยาจะบอกให้"

ดวงตาสีรัตติกาลยังไม่ละไปจากคุณชายตรงหน้า นางอย่างมองลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งหัวใจของเขายิ่งนัก อยากรู้ว่าตลอดเวลาที่เขาชุบเลี้ยงนางมาเก้าปี ทำดีกับนางมามากกว่าพันหนเคยมีความจริงใจอยู่ในนั้นสักครั้งเดียวหรือไม่

"ดี หากเจ้ายอมคายความลับออกมา ข้าจะทูลขอพระราชทานอภัยโทษจายจากฝ่าบาทให้"

โทษตายงั้นหรือ...

ใครว่านางกลัวการรับโทษนั้นกัน

ต่อให้ฝ่าบาทลดโทษให้นาง คนที่ต้องการให้นางเป็นแพะรับบาปให้ก็ไม่มีทางปล่อยนางให้มีลมหายใจอยู่ดี

ดูจากตอนนี้สิ!

มีดสั้นที่ยังคงปักคาอยู่ที่แขนนางคนผู้นั้นยังไม่เหลียวแล ทั้ง ๆ ที่เขารู้ดีว่าใครคือเจ้าของมีดสั้นนั้นแต่กลับเงียบปากไว้

เหตุผลคืออะไรหากไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนสั่งการลูกน้องคนสนิทของเขากระทำเอง