“แล้วจะเอายังไง?”
“ก็ต้องจัดการอะดิ”
“เอาจริงดิ อย่างเธอเนี่ยนะจะจัดการ”
“เออ ฉันทำได้นะภู” ตอนนี้ยังไม่รู้หรอกว่าจะต้องทำยังไง แต่แค่อยากจะเจอหล่อนและสั่งสอนอะไรสักหน่อยให้เลิกมายุ่งกับพ่อก็แค่นั้น ภูผาชวนฉันไปกินข้าวและอยู่พูดคุยกันจนถึงเย็น ฉันก็ขับรถไปที่หน้าโรงเรียนเอกชนเพื่อรอรับปืน แต่ทว่าฉันก็กลับครุ่นคิดเรื่องของพ่อไม่ตก
“ปืนวันนี้ไปบ้านจอยนะ จะทำขนมเลี้ยง ไปกันไหม?”
“ไปสิๆ ฉันอยากกินขนมฝีมือจอยมาก มึงว่าไงไอ้ปืน” ฉันได้ยินเสียงเด็กคุยกันก็เลยเงยหน้ามองกลุ่มของปืนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากฉันเท่าไหร่และแค่เพียงเห็นใบหน้าของเขา เรื่องเมื่อคืนที่ฉันกอดเขาก็ทำให้ฉันหน้าร้อนทันที
“เอ๋พี่สาวนี่นา มารับไอ้ปืนเหรอครับ?”
“อืม”
“ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ป่วยเหรอ หน้าแดงๆ” นัทมองฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วงก่อนจะวางมือลงที่หน้าผากของฉัน ตายจริงหน้าฉันแดงเหรอเนี่ย!
“จะมารับทำไม ฉันไม่ได้ขอ”
“
