“เอามือออกจากหน้าฉันได้แล้ว!”
“งั้นไปจากตรงนี้กัน ฉันอยากโดนนายลงโทษแล้ว” ฉันปล่อยมือจากใบหน้าหล่อ พลางดันแผ่นหลังของปืนไปอีกทาง เหล่สายตามองไปด้านหลังเพื่อมองว่าอาคินยังมองอยู่ไหม
“เธอเนี่ยโรคจิตจริงๆ สินะ”
“จะว่าฉันยังไงก็ช่างเหอะ ไปได้แล้ว” ปืนเดินนำฉันไป ก่อนที่ฉันจะหันไปมองพ่อกับอาคินที่กำลังคุยกัน พร้อมกับผู้หญิงคนนั้น
“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหล่อนเป็นใคร!”
ปืนพาฉันมาที่บ้านของเขา ซึ่งจากที่ไม่คิดลึกเรื่องลงโทษ ตอนนี้ฉันริ่มคิดอีกครั้งแล้วนะ
“ตกลงพาฉันมาลงโทษอะไรกันแน่เนี่ย”
“…” เด็กนี้ไม่พูดอะไร แต่กลับเดินไปนั่งที่หน้าทีวีเปิดเกมเล่นโดยที่ฉันได้แต่ยืนมึนงงกับสิ่งที่เขาทำ
“ว่าไงเนี่ยปืน!”
“ทำข้าวให้กินหน่อย”
“หือ?”
“ทำข้าว เก็บบ้าน ซักผ้าให้ด้วยพรุ่งนี้ไม่มีชุดใส่ไปเรียน”
“ลง… โทษ? แค่นี้”
“ใช่ แล้วจะเอาแบบไหนล่ะ?” ปืนหันมาสบตากับฉันที่ยืนมึนงงอยู่
“หรือคิดว่าฉันจะทำอะไรล
