PSYCHO ROMANCE+
4
ฉันขับรถตรงมาที่สนามบินอย่าตื่นเต้น ก่อนจะโทรหาพี่นับแสนที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของสนามบิน ผู้คนมากมายต่างพากันมองหาคนของตัวเองเหมือนกับฉันในตอนนี้ ฉันรอปลายสายแต่ทว่าก็ไม่รับ อะไรของเขาเนี่ย? หรือจะหลอกให้ตกใจกันเนี่ย พี่นับแสน!
จึกๆ
“หือ... อะ พะ พี่นับแสน!”
“ไงครับ สาวน้อย” ร่างสูงที่สะกิดไหล่ฉัน กำลังส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ใบหน้าหล่อคม ทรงผมเนี้ยบถูกเสยขึ้นไปจนเห็นใบหน้าหล่อ พี่นับแสนมีผมสีดำละต้นคอกำลังดี สวมเสื้อโค้ดสีน้ำตาล พร้อมกับกระเป๋าลากใบใหญ่สองใบ
หมับ
“คิดถึงพี่ที่สุดเลย”
“ฮ่าๆ โตแล้วนะบัว มากระโดดกอดพี่เป็นเด็กแบบนี้ได้ไงกันครับ” ฉันไม่สนกอดรัดคอหนาแน่น คนที่เคียงข้างฉันมาตลอด คนที่คอยช่วยเหลือและยื่นมือมาปกป้องฉัน มีแต่เขาเท่านั้น
“เดี๋ยวไปส่งพี่ที่บ้าน แล้วพาพี่ไปกราบคุณพ่อเราด้วยนะ”
“เอ๋? พี่นับแสน พี่แน่ใจนะ อาคิน...”
“แล้วไงล่ะครับ พี่บ
