“ทำหน้าแบบนี้อีกล่ะ?”
“แบบไหน”
“หน้าตัวเองนิ่งอยู่แล้ว พอทำแบบนี้ก็ยิ่งนิ่งเข้าไปใหญ่” ฉันจิ้มนิ้วไปที่คิ้วของเขา ปืนเอนใบหน้าหลบมือฉัน ก่อนจะจับจ้องฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ทำไมนับแสนถึงได้สำคัญกับเธอนัก?”
“ทำไมจอยถึงได้ดูสำคัญกับนายนักล่ะ?”
“บัว...”
“ตอบมาสิ ทำไมจอยถึงได้สำคัญ ทำไมอะไรๆ ก็ต้องจอยด้วย ทั้งที่นายเองก็รู้ว่าฉันเป็นของนายแล้ว”
“...”
“เราสองคนเป็นของกันและกันแล้วนะปืน ทำไมนายถึงไม่เห็นว่าฉันสำคัญกับชีวิตของนายบ้างล่ะ?” ปืนเบือนหน้าหนีฉันทันทีที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาคลายกอดที่เอวฉัน จนฉันขยับตัวออกจากตักแกร่ง
“เลิกพูดเรื่องความสัมพันธ์แบบนี้เถอะบัว”
“ถ้าไม่ให้พูด แล้วฉันรู้สึกไปเองคนเดียวเหรอ?”
“...”
“นายโตพอจะรู้สึกแล้วปืน โตพอที่จะรู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันเป็นแบบไหน อยู่ที่นายแล้วนะ เพราะว่าฉันน่ะ... คิดกับนายมากกว่านั้นไปแล้ว” ฉันจับจ้องร่างสูงที่ถอนหาย
