“แล้วเขาทำอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ ไม่ได้ทำ” พี่นับแสนจับมือฉันบีบเบาๆ เพราะถ้าทำฉันคงไม่ได้มานั่งอยู่แบบนี้หรอก แค่คิดถึงเรื่องที่เคยพบเจอฉันก็แทบจะอ้วกแล้ว มันน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่สุด
ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว
ฉันจำได้ดีว่าตอนนั้นฉันเรียนอยู่ปีหนึ่งและเพิ่งจะรู้จักกับไพเรทและภูผา ฉันพาเพื่อนทั้งสองคนมารู้ทำความรู้จักกับพ่อ ซึ่งพ่อก็ตกใจที่ฉันมีเพื่อนเป็นผู้ชาย และพ่อก็คิดว่าฉันกับไพเรทเป็นแฟนกัน แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ ฉันรู้ดีว่าตอนนั้นที่ถูกสายตาของอาคินมองมันเป็นยังไง เขามองฉันอย่างไม่พอใจที่ฉันพาผู้ชายเข้าบ้าน เขาต่อว่าพ่อฉันว่าปล่อยให้ฉันคบกับเพื่อนผู้ชายได้ยังไง แต่พ่อก็ไม่ได้สนใจอะไร
“บัว อาไม่ชอบที่บัวมีเพื่อนผู้ชายเลยนะ เลิกคบกับมันซะ”
“ทำไมอาจะต้องไม่ชอบด้วย ไพเรทกับภูผาเป็นเพื่อนที่ดีของบัว อาไม่มีสิทธิ์มาสั่งบัว!” อาคินพยายามให้ฉันเลิกยุ่งกับไพเรทและพยายามที่จะใส่ไฟ
