“ซื้อมาทำบ้าอะไรเยอะแยะขนาดนี้ กะให้ฉันท้องแตกตายเลยหรือไง ยัยโรคจิต” พูดไปแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงนั่งกินขนมชั้นจนเกือบครึ่งกล่องแล้ว ผมมองไอ้ทีนที่เดินเข้ามาในครัวหยิบเบียร์ไปกิน มันหันมามองผมและมองขนมชั้นที่ผมกำลังเอาเข้าปาก
“มีของแดกไม่มีแบ่ง เอามากินมั้ง”
พลั่ก
“อั่ก! ไอ้ปืน เกือบโดนไข่กูนะ ไอ้เวร”
“มึงมาหยิบอะไรก็แดกอันนั้นไป อย่ามายุ่งของกินกู”
“อูย ไอ้ขี้งก! ไม่กินก็ได้” ไอ้ทีนเดินกุมไข่ตัวเองออกจากครัวไป ส่วนผมก็นั่งมองขนมชั้นในมือที่ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอกินไปเยอะแค่ไหน รอยยิ้มของผมปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใช่ ไม่รู้เลยสักนิดว่าทำไมตัวเองต้องมานั่งยิ้มให้กับขนมชั้นที่บัวซื้อมาให้
ตกเย็นผมกับพวกก็นั่งเล่นกันที่โซฟาเพราะทำรายงานเสร็จแล้ว แต่ทว่าอีกคนที่บอกจะมากลับหายไป ผมลอบมองประตูทางเข้าตลอดเวลาจนตอนนี้หกโมงกว่าแล้วก็ยังไม่เห็นมาเลย
“พี่บัวหายไปไหนของเขากัน หิวไส้จะขาดแล้วนะ”
