วันถัดมา เซี๊ยะกงติดตามนางมาด้วย มีห่อยามาขนานหนึ่ง ใช้ต้มสมานแผลและแก้ไข้ ตลอดทางสองร่างซุกกันในผ้าคลุมผืนหนา นางกอดป้องกันบาดแผล มิให้กระทบกับความแข็งของรถม้า ดวงตาเซี๊ยะกงอ่อนแสงลงมาก เอนกายซบนางตลอดทาง
ยามมาถึงสาขาที่เก้าสิบห้าในเช้านี้ เซี๊ยะกงเดินอย่างอ่อนแรง ใบหน้าซีดขาว นางประคองเบาๆคอยระวังเท้าให้ ยามถึงภายใน นางก็ออกไปจัดหาอาหาร ที่โรงเตี้ยมกับบ่าวไพร่ และสั่งโรงเตี้ยมต้มยาลงในกาน้ำชากาใหญ่
ร่างบางมองหาสิ่งต่างๆจนครบถ้วนแล้ว จึงนำทางบ่าวไพร่กลับสำนัก นางเดินอย่างสง่างามมิชายตามองผู้ใด จวบจนถึงสาขาของสกุลฝาน นางก็ก้าวเข้าไป
“โครม....ผัวะ ”
เซี๊ยะกงยกเท้าถีบผู้คนและใช้มือหนึ่งคว้าผ้าคลุมไหล่ผืนหนา ดวงตาคมดุ คนผู้นั้นถลาลงแทบเท้านางและกำลังจะลุกขึ้น ชิงเฉิงที่เคยเป็นมิตรกับผู้คน นางมิแม้ปรายตาดู นางขยับไปลูบหลังสามีตนเบาๆและเอ่ยอย่างห่วงใย
"โกรธมากไปจะกระเทือนบาดแผลได้นะ
