ในวันน่าเบื่อหน่าย ชิงเฉิงมองไปรอบๆจวน จวบจนนางพบม้าตัวหนึ่ง ม้าสีขาวขนแวววาว ดวงตามันมีขนตาหนานัก ชิงเฉิงลูบคางมันเบาๆ มันเอาหัวมาดุนดันนาง ชิงเฉิงจึงหยิบผักกำหนึ่งที่ข้างคอกม้าให้มัน เจ้าม้าตามติดนางแน่นนับจากนั้น
เช่นนี้ยามนี้นางเบื่อหน่ายนัก นางจ้องมองม้าแล้วเศร้าน้อยๆ นึกถึงผู้ฝึกสอนขี่ม้าที่ตกตายลงไป นางถอนหายใจลงทิ้ง และสวดภาวนาให้พี่อี่ถานสู่ภพภูมิที่ดีงาม นางวางเรียวขาขึ้นไปบนม้า ทั้งชุดงดงามนั้นและควบม้าออกไป ม้ากระโดดข้ามสิ่งกีดขวางและนำพานาง ออกสู่อิสระอย่างยิ่งยวด แต่นางแปลกใจยิ่ง เหตุใดในจวนจึงเงียบนัก
บ่าวชาย หายไปที่ใดกันหมดในวันนี้ ยามปกตินางคงมิมีทาง ได้เข้าใกล้โรงเลี้ยงม้า แต่เหตุใดบ่าวชายจึงหายไปสิ้น เซี๊ยะกงมิเคยนำบ่าวชาย ไปจนหมดสิ้นเช่นนี้เลย เพราะในจวนนี้ ก็มีศัตรูหมายตาอยู่มาก
นางเผลอคิดนานไปนัก ม้าวิ่งไปตามใจตน ลัดเลาะอย่างชาญฉลาด จวบจนมันวิ่งมาตามถนน
