เซี๊ยะกงหันมาอีกคราหนึ่ง ชิงเฉิงก็เอนมาซบเซี๊ยะกงเบาๆ และกอดคราหนึ่ง เอ่ยเบาๆ
“เซี๊ยะกง..”
“หืม....อันใดหรือชิงเฉิง”
“ห้ามท่านมีอนุนะเจ้าคะ..”
ผู้คนในสำนักคุ้มภัยต่างขำพรืด เซี๊ยะกงยิ้มเบาๆ และมิตอบนางในเรื่องที่นางถาม แต่เอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“เจ้าเมาแล้วนะชิงเฉิง”
ชิงเฉิงเอนกาย และถูแขนแกร่งเบาๆ และเอ่ยเบาๆอีกคราหนึ่ง
“ข้ารู้เจ้าค่ะว่าข้าเมาแล้ว แต่ข้าก็หึงหวงท่านเสียแล้วนะ เซี๊ยะกง”
เซี๊ยะกง หยิบจอกสุราขึ้นมาอีกคราหนึ่ง กันเตียวรินสุราให้ เซี๊ยะกงโอบกอดฮูหยินในอกแกร่ง และสนทนากับผู้อื่นอย่างมั่นคง สุขุมนุ่มลึก
เซี๊ยะกงเริ่มร่ำสุรา และเริ่มเมาบ้างแล้ว จึงเอ่ยขอตัว และประคองชิงเฉิงลุกขึ้น ชิงเฉิง เหยียบพื้นมิติด เพราะความเมา นางเกาะแขนแกร่งช้าๆ
“เซี๊ยะกง เหตุใดท่านจึงมิเมาเล่าเจ้าคะ”
เซี๊ยะกงยกยิ้มที่มุมปาก และประคองนางเดินไปช้าๆ ชิงเฉิงชี้นิ้วไปที่เซี๊ยงกงเบาๆ แ
