“ไสหัวกลับไปซะ…”
เมื่อรู้ว่าร่างกายตนเองไม่พร้อมที่จะต่อสู้ เจ้าถิ่นจึงใช้โทนเสียงดุดันพูดผ่านไรฟัน เพื่อไล่ให้คู่อริเก่าไสหัวกลับไปซะ
“ถ้าสู้ไม่ได้ ก็ยืนฟังในสิ่งที่กูกำลังจะพูดก่อนสิวะ”
สองขายาวเหยียดหยุดยืนตามคำเรียกร้อง ทว่าสีหน้าและแววตาคมกริบ ยังคงจ้องเขม็งอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์
“กูมารับตัวคนของกู”
“หึ! ที่นี่ไม่มีคนของมึง”
“มี เพราะลูกน้องมึงจับตัวคนของกูมา กูรู้ ว่ามึงสั่งให้ลูกน้องตามติดชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แล้วผู้หญิงคนนั้น ดันเป็นคนของกู” อริหน้าตาคมเข้มพูดพลางหยิบม้วนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แสดงให้เห็นถึงความชิว และไม่ได้เกรงกลัวที่จะยืนอยู่ตรงนี้ เจ้าของถิ่นจึงย่างกรายเข้าไปหา แล้วคีบม้วนบุหรี่ที่ถูกจุดคาปากโยนลงพื้นแล้วใช้รองเท้าหนังสีดำทมิฬเหยียบบุหรี่
“กูขอย้ำอีกครั้งว่าที่นี่ไม่มีคนของมึง ไสหัวกลับไปซะ”
“เฮ้อ~ ถนัดพูดแต่ประโยคนี้สินะ ไสหัวกลับไปซะ ไสหัวกลับไปซะ แต่
