ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…
ในขณะที่ร่างกายกำลังทำหน้าที่กอบโกยออกซิเจนเข้าปอด หญิงสาวกลับไม่รู้สึกถึงความต้องการ ที่อยากจะทำสิ่งเหล่านี้ต่อไป มันเป็นความหน่วงในหัวใจ ที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เพียงแค่คิดว่าชีวิตคนคนหนึ่ง มันต้องเจอกับคนที่ใจร้ายกับเรามากมายขนาดนี้เลยเหรอ แล้วเมื่อไหร่กันนะที่มันจะจบลง เมื่อไหร่จะมีความสุข หรือจริงๆ แล้ว ชีวิตของเธอไม่ควรสัมผัสกับความสุข แค่มีชีวิตเฮงซวย เพื่อตายไปอย่างเฮงซวย หากเป็นอย่างหลัง เธอจะได้ทำใจยอมรับมัน
“เป็นยังไงบ้างแม่หนู?”
คำถามนี้ถูกถามไม่ต่ำกว่าสิบครั้งในรอบวัน แต่เธอก็ยังไม่มีคำตอบ เพียงแค่หายใจแล้วนอนนิ่งเหมือนคนหูหนวก
“ถ้าต้องการอะไรบอกฉันได้ทุกอย่างเลย”
“…..”
“ฉันพร้อมที่จะไถ่โทษแทนลูกชายจริงๆ นะ”
“…..” เริ่มเอาเครื่องช่วยหายใจออก
“ดะ เดี๋ยวสิ ถ้าถอดมันออกอาการจะแย่เอา”
“พูดจริง…เหรอคะ…ที่บอกว่า…ได้ทุกอย่าง”
น้ำเสียงเหนื่อยหอบเอ่ยถาม
