กรึบ~
เสียงประตูเปิดในยามเช้า ซึ่งเสียงแรกเป็นเสียงของหมอที่เข้ามาตรวจ ไม่ใช่เสียงทุ้มที่เคยได้ยิน ส่วนเสียงที่สอง คือเสียงของพยาบาล ที่เข้ามาดูอาการอยู่บ่อยครั้ง และเสียงที่สาม เธอก็ยังคาดหวังให้เป็นคนคนนั้น แต่กลับไม่ใช่เช่นเคย
“สวัสดีแม่หนู”
“คุณเป็นใครเหรอคะ?”
โทนเสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขาม ทำให้เธอเกิดความสงสัย
“ถ้าฉันบอกชื่อไป แล้วเธอจะรู้จักหรือเปล่าละ?”
เจ้าของเสียงนั้นถามกลับ ยิ่งทำให้เธอสงสัยกว่าเดิม
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันเป็นใครหรอก รู้เพียงแค่ว่า ฉันจะรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาให้เธอทุกอย่าง จนกว่าเธอจะหายดี ยิ่งไปกว่านั้น ฉันจะส่งเสียน้องชายของเธอด้วย ดีไหม”
“คือว่า…”
เธอไม่กล้าที่จะตอบรับสิ่งเหล่านั้น เพราะไม่เห็นว่าเขาเป็นใคร และมีจุดประสงค์อะไรถึงได้เข้ามาช่วยเธอเรื่องนี้
“หนูคงรับความช่วยเหลือจากคุณไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมละ?”
“ก็หนูไม่รู้จักคุณ ไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร”
“
