“เจ้ทำผมทรงนี้ แล้วน่ารักมากเลย”
ระหว่างที่สองพี่น้อง กำลังเดินกลับบ้านในซอยเปลี่ยวแถบสลัม คนน้องก็เอ่ยทักถึงเรื่องทรงผมใหม่ของพี่สาว ทว่าพอเจ้าตัวได้ยิน กลับรีบดึงยางรัดผมที่ข้อแขน ออกมามัดรวบลอนมาม่า ที่ปล่อยยาวสลวยถึงบั้นท้าย ให้กลายเป็นก้อนผม
“อ้าว มัดรวบทำไมละเจ้?”
“ก็มันยาวจนน่ารำคาญอะ อีกอย่าง ต้องกลับไปสระผมด้วย ไม่อย่างนั้นผมคงมีแต่กลิ่นหมูกระทะ” พูดพร้อมกับทำสีหน้าเหยเก จนน้องชายหลุดขำ ก่อนที่เราสองคนจะเดินกอดคอกันเข้าบ้าน ซึ่งบ้านที่พูดถึงเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว อยู่ในตรอกแคบ แต่มีห้องนอนถึงสองห้อง สำหรับเราสองคนพี่น้อง
บ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่ครอบครัวของเธออาศัยอยู่มาตั้งแต่จำความได้ ซึ่งเจ้าของบ้านก็เป็นพี่ชายของป้ายุ้ย ทำให้เธอยังไม่ย้ายออกไปไหน เพราะพี่ชายของป้ายุ้ยไม่ได้เก็บค่าเช่าเรา แค่จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ก็สามารถอยู่ที่นี่ได้ตามที่ต้องการ
“เมฆ”
พี่สาวเอ่ยปากเรียกน้องชาย ก
