ตอนที่ 39
ปรางอินท์เดินเอื่อยๆ เข้ามาจนถึงเรือนหลังเล็ก ปิลันต์มาส่งเธอเมื่อครู่แต่ไม่ได้เข้ามาส่งถึงหน้าเรือน เขาต้องไปทำธุระให้เจ้านายของเขานั่งเอง หญิงสาวจึงได้เดินเล่นมาเรื่อยๆ ฟ้าครึ้มๆ บนท้องฟ้ามีแต่เมฆสีดำหนาทึบไปหมด มองดูแล้วน่ากลัว แต่อีกใจเธอก็คิดว่ามันมืดครึ้มเหมือนชีวิตเธอเหลือเกิน
หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ เรือนหลังนี้เหมือนกรงขัง และเป็นกรงที่แสนร้ายกาจ มันไม่ได้ขังตัวแต่ขังหัวใจของเธอเอาไว้จนดิ้นรนหนีไม่ได้ หลบเลี่ยงก็ไม่ได้ แต่เพื่อพี่สาวเพียงคนเดียวและเพื่อไถ่โทษให้ภาคิไนย เธอจำต้องยอมทน
“จะเดินอ้อยส้อยอ่อยใครไม่ทราบ แถวนี้ไม่มีคนงานหนุ่มๆ ให้เธออ่อยหรอกนะ”
เสียงห้วนกระด้างแกมดูถูกอย่างเต็มที่ทำให้ปรางอินท์ต้องสะดุ้ง เรือนกายหนาใหญ่ของภาคินยืนกอดอกนิ่งอยู่ข้างระเบียงบนชานบ้าน ตาคมดุกร้าวของเขามองมาที่เธออย่างกับจะฉีกเนื้อเถือหนังเสียให้เหลือแต่กระดูก
“คุณกลับมาแล้วเหรอ
