ตอนที่ 47
“คิดจะทำร้ายฉันมันไม่ง่ายนักหรอก หึ...ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆ อยาก...ก็บอกฉันดีๆ ก็ได้ หรือว่าอยากเปลี่ยนอยากลองของใหม่ๆ ดู”
“ไอ้บ้า”
หญิงสาวพยายามดิ้นพร้อมกับผวาเข้าจะทำร้ายเขาบ้าง แต่ละคำนั้นแสนร้ายกาจและดูถูกเธอเป็นที่สุด ปรางอินท์ยอมเหนื่อยยอมเจ็บแต่จะไม่ยอมทนให้ใครมาดูถูกแบบนี้
ภาคินเค้นเสียงหัวเราะลอดไรฟันเบาๆ ก่อนจะบิดร่างเล็กให้มือไพล่หลังทั้งสองข้าง เขาอยู่ข้างหลังดันให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้าจนหัวซุน เมื่อหญิงสาวไม่ยอมทำตาม คนที่แข็งแรงกว่าจึงจัดการหอบหิ้วเธอเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
“ถ้าอยากนักก็จะสนองให้ แดดเปรี้ยงๆ แบบนี้คงเร้าใจพิลึก หวังว่าเธอคงจะร้อนแรงได้เหมือนกับอากาศตอนนี้นะแม่คนเก่ง”
ลมหายใจร้อนๆ ยามที่เป่ารดต้นคอ ทำให้ปรางอินท์คิดถึงคนที่กำลังหนีตาย เหยื่อที่กำลังดิ้นรนหาทางรอด และผู้ล่าที่ไล่ตามมาติดๆ แบบที่ว่าแทบจะหายใจรดต้นคอมันให้ความร
