Her gün diğerinin aynıydı sanki, sahi eskiden zaman nasıl geçiyordu acaba. Şuan yaptığımdan farklı ne yapıyordum. Sanki geçmişim silinmiş gibi sanki 1 sene öncem yokmuş da ben doğduğumdan beri bu halde bekliyormuşum gibi. Kendimi anlamaya çalışıyorum, anlamaya, dinlemeye ve kendime yardımcı olmaya çalışıyorum ama işin içinden çıkmak sandığım kadar kolay olmuyor. Biraz fazla hırpalamış olmalıyım ki kendimi yüreğimdeki yara kabuk bağlamıyor. Diğer aile fertlerinde de hayat güllük gülistanlık değil ama ben biraz daha ağır atlatıyorum. Daha zayıf olduğum için belki, belki babama çok fazla bağlandığım için. Bir gün daha sakin ve daha mutlu bir güne uyanabilir miyim bilmiyorum. Umuyorum sadece.
Babamın gidişinin üzerinden 1 ay geçti.
Benim rutinim değişmedi, ne yapayım aşamıyorum işte. Tuvalet
