“İşte gidiyorum, bir şey demeden
Arkamı dönmeden, şikayet etmeden
Hiçbir şey almadan, bir şey vermeden
Yol ayrılmış, görmeden, gidiyorum”
Kaç günü güne eklemem lazımdı bilmiyorum, ne kadar yanmam ne kadar ağlamam gerektiğini de . Bir vedayı daha kaldırabilecek durumda değildim ama bu benim yüzümden başıma geldi. Vedanın bu şekli alışık olduğum türden değildi. Elimden bir şey gelmiyor olması ise en acı tarafıydı.
Erdem Ankara’yı, beni bırakıp gideli 1 ay oldu. Ulaşmaya çalıştığım her yol tıkandı. Sadece bir kısa mesaj geldi.
“Zeynep, 6 yıldır hayatımda olduğun için teşekkür ederim, sanırım yorulduğumu yeni fark ettim. Beni yoran seninle sevgili olmak değil, senin kendini bir yük olarak görüp bana da bunu hissettirmen oldu. İnşaallah bensiz daha mutlu olabilirsin. Allaha emanet ol.”
