พันธะสวาททาสเสน่หา

ตอนที่ 4.

ตะวันไม่เข้าใจเลย มารดาของเขารักมาหยาหมดใจ ไม่เหลือเผื่อแผ่ให้ผู้หญิงคนอื่นเลย ไม่ว่าอิงดาวจะพยายามทำดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางชนะใจมารดาของเขาได้เลย ท่านไม่ชอบหน้าอิงดาวตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน หลังจากนั้นก็ยื่นคำขาด ที่ตะวันไม่สามารถคัดค้านได้เลย

หากท่านยังมีชีวิตอยู่ ตะวันจะไม่มีทางสมรัก มารดาคัดค้านหัวชนฝา ถึงขั้นตัดเขาออกจากองมรดก หากเขาฝืนที่จะแต่งงานกับอิงดาว

ตะวันรู้ดีว่ามารดาเด็ดขาดแค่ไหน

เขายอมทนเพราะรู้ดีว่า มารดาอยู่ได้อีกไม่นาน เขาหวังให้อิงดาวเข้าใจ แต่อิงดาวไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย เธอหันหลังจากไปแบบไม่ฟังคำอธิบาย เขาหมดอาลัยตายาก ไม่เคยคิดว่าตนเองจะสมหวัง เพราะอิงดาวใจแข็งไม่ใช่เล่น

“ไปได้หรือยัง สายแล้วนะ” ตะวันตัดสินใจพูด

หากเขามัวเยิ่นเย่อ ความอาลัยอาวรณ์ที่พยายามเก็บกดไว้อาจจะระเบิดขึ้นมา เขาหลุบเปลือกตาลง ทรงตัวลุกขึ้นยืน เดินนำหน้าและใช้หางตาชำเลืองมองมาหยาที่เดินตามมาช้าๆ เขาได้กลิ่นหอมคุ้นจมูก กลิ่นหอมเย็นแบบที่ตนเองโปรดปราน เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่น้ำหอมชั้นนำ กลิ่นนั่นเป็นแค่กลิ่นแป้งที่มาหยาใช้มาตั้งแต่แรกรุ่น

พอผสมกับกลิ่นตัวของมาหยา มันเลยกลายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเธอ เขาเผลอสูดกลิ่นนั่น แล้วก็ตกใจตัวเอง เขาควรลืมความชอบแบบนี้ ไม่อย่างนั้นอาจเป็นปัญหาในอนาคต อิงดาวคงไม่ชอบใจนักหากรู้เข้า

ตะวันเม้มปาก ควานหากุญแจรถยนต์ มาหยาเดินผ่านหน้าเขาไป เธอไม่เคยรอให้เขาบริการเธอ พอตะวันกดรีโหมทเปิดประตู เธอก็เปิดประตูฝั่งตัวเองและทิ้งตัวนั่งบนเบาะด้านข้างคนขับ โดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย

มันควรเป็นความรู้สึกปลอดโปร่ง เมื่อสิ่งที่เขาต้องการจวนสำเร็จรอมร่อ แต่มันกลับตรงกันข้าม เขารู้สึกถึงแรงกดดันรอบตัว มันอึดอัด หนักอึ้ง เหมือนหินก้อนใหญ่ถ่วงอยู่ที่บ่าและหลัง

มันเป็นทำเนียมแล้วมั้ง สำหรับคู่ชีวิตที่เดินทางมาเขต เพราะต้องการหย่าร้าง พนักงานจะพยายามโน้มน้าวเพื่อเปลี่ยนความตั้งใจ แต่หากคนทั้งคู่พร้อมใจที่จะหย่าขาดกันจริงๆ พนักงานก็ต้องทำหน้าที่ให้

ตอนที่จรดปลายปากกาลง ตะวันหยุดคิดชั่วครู่

เขาตั้งใจทำแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม เขารักอิงดาวมากพอที่จะทิ้งผู้หญิงที่นั่งข้างๆ คนนี้จริงเหรอ

มาหยาพยายามฝืนและกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ ความรู้สึกของเธอเหมือนแผ่นดินตรงหน้าถล่มใส่ เธอถูกฝังอยู่ก้นหลุม มองไม่เห็นแสงสว่างอะไรเล็ดรอดลงมาถึงตัวเองเลย เธอหนาวเหน็บ เจ็บร้าวไปทั้งตัว กระดูกข้อต่อของเธอ ทำท่าจะหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงพยุงร่างกาย นอนรอความตายด้วยความสิ้นหวัง

เธอปลอบใจตัวเอง เธอรั้งตะวันไว้ไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีตัวแทนเขา ความรักทั้งหมดของเธอ ถูกถ่ายเทไปที่บุคคลใหม่ เธอจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้ได้ไม่นาน

“นี่ของเธอ เก็บไว้ดีๆ ละ” โฉนดบ้านกับใบหย่าที่น้ำหมึกปากกายังไม่ทันแห้งดีถูกส่งให้มาหยา เธอยื่นมือสั่นๆ ไปรับไว้ ความรู้สึกมากมายไหล่ปร่ากระแทกหัวใจ

“กลับเองได้มั้ย ผมมีธุระต้องไปต่อ” มุมปากมาหยากระตุกยิ้ม เธอรวบเอกสารสำคัญแนบอก แบงก์สีเทาหนึ่งใบหล่นบนหน้าตักระหว่างที่กำลังลุกขึ้น “ค่ารถ ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดนัก” มาหยาไม่ได้ปริปาก เธอหยิบธนบัตรนั่นมากำไว้ ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยแล้วค่อยๆ เดินถอยหลัง เปลือกตาเธอกะพริบถี่ๆ ขับรอยน้ำตาที่ไหลเอ่อขึ้นมา เธอฝืนยิ้มกร่อยๆ ให้ ตอนที่ตะวันชะโงกหน้าผ่านช่องหน้าต่างมาถาม “เธอกลับคนเดียวได้ใช่ไหมหะ?”

“ค่ะ” เสียงแหบสั่นตอบกลับไป เธอรีบหมุนตัวเดินหนี ก่อนที่หยดน้ำตาจะประจานความอ่อนแอของตัวเอง

เวลานี้เธอกับตะวัน กลายเป็นคนอื่นระหว่างกันแล้ว

ตะวันมองตามแผ่นหลังบอบบางของมาหยา จนเธอหายไปท่ามกลางผู้คน เขาเม้มปาก กำมือแน่น ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้าสู่กลางใจ เขาปล่อยมาหยาหลุดมือไปแล้วจริงๆ เสียงถอนใจดังเฮือก ตะวันเอนตัวพิงพนักเบาะ เขาพยายามข่มความรู้สึกโหวงในอก เขาควรดีใจ วันที่เขารอคอยมาถึงแล้วนี่นา

ตืดดดดดดดดดดดดดดดดด...

เสียงโทรศัพท์สั่นเตือนปลุกความคิดที่กระเจิดกระเจิงไปไกลกลับคืนมา เขาหยิบโทรศัพท์มากดรับแบบเสียไม่ได้

“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ทำไมไม่รีบเอาใบหย่ามาให้ดาวดู หรือว่า คุณเปลี่ยนใจแล้วคะ” หางเสียงแข็งจนจับความรู้สึกไม่พอใจได้เต็มที่

ตะวันสูดลมหายใจลึกๆ เขาควรดีใจและเริงร่า ทันทีที่พันธะต่างๆ ถูกปลดออกจากหัวไหล่ แต่มันกลับตรงกันข้าม เขารู้สึกเหมือนสิ่งสำคัญลอยหายไปต่อหน้าต่อตา

“ไม่หรอก ผมไม่ใช่เด็กนะดาว ผมกับหยาหย่ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมกำลังจะไปหาคุณ”

ตะวันตอบเสียงเนือยๆ

“ดีเลยค่ะ คุณพ่อ คุณแม่มาหาดาวพอดี เราจะได้คุยเรื่องของเราเลยดีไหมคะ”

ตะวันเหลือบมองซองเอกสารส่วนของเขาที่วางไว้บนคอนโซนหน้ารถยนต์ เขาแอบผ่อนลมหายใจ รู้สึกหนักหัวไหล่มากกว่าเก่า เขากำลังถูกอิงดาวบีบทางอ้อมใช่ไหม ทั้งที่เขาควรดีใจ แต่ทำไมไม่รู้ เขากลับรู้สึกตรงกันข้าม

เมื่อก่อนบิดา มารดาของอิงดาวไม่ใคร่พอใจเขานัก ท่านทั้งสองกีดกัน และพยายามโน้มน้าวให้อิงดาวเปลี่ยนใจ ตอนนั้นเขาเป็นแค่นักศึกษาเรียนดี มีฐานะดีในระดับหนึ่ง แต่คงไม่ตรงความต้องการ เพราะในขณะนั้นอิงดาวเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัย มีผู้ชายฐานะดีสนใจเธอเป็นจำนวนมาก

แต่อิงดาวก็ยังเลือกเขา เธอขัดใจคนทางบ้าน

จนกระทั่งเกิดกระทบกระทั่งกันขึ้นมา มารดาของเขาป่วยหนัก คำขอร้องครั้งสุดท้ายของท่านทำให้เขากับอิงดาวแตกหัก เธอเหินฟ้าไปเรียนต่อ ไม่มีแม้แต่คำบอกลา เขาหมดอาลัยตายยากกับชีวิต ก้มหน้าเดินเข้าประตูวิวาห์กับมาหยา ปีแรกๆ เหมือนตกลงไปในขุมนรกที่ระอุร้อนแทบทนไม่ไหว

ปีถัดไปความรู้สึกคุ้มคลั่งค่อยๆ จางหายไป

มาหยาปฏบัติตัวเสมอต้นเสมอปลาย เธอดูแลมารดาของเขา แบบที่ลูกคนหนึ่งทำให้มารดา และยังเผื่อแผ่ความหวังดีมาที่เขาด้วย มาหยาเช็ดตัวให้ ไม่รังเกียจความสกปรก กองอาเจียนที่ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ในที่สุดเขาก็ตั้งสติได้ แม่มีแต่ความหวังดีให้กับเขาตั้งแต่เกิด แม่ไม่มีทางยัดเยียดคนไม่ดีให้เดินเข้ามาในชีวิตของเขาหรอก และมาหยาก็ไม่ได้คิดกอบโกยเงินทองของเขา หล่อนรักและหวังดีกับมารดาของเขาจริงๆ

ตะวันเลิกกินเหล้า เลิกทำตัวเกเร ช่วงเวลาสุดท้ายของมารดา เลยเต็มไปด้วยความสุข

“เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่อุ้มสักทีละตะวัน?” คำถามที่มารดาถามซ้ำบ่อยๆ

เขาไม่มีคำตอบนั้นให้ ระหว่างเขากับมาหยามีข้อตกลง

แม้เขากับเธอจะเคยพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์เกินเลยต่อกันบ้าง มาหยาให้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะ เธอจะไม่ใช่เด็ก เพื่อรั้งเขาไว้ เธอรู้ดีมาตลอดว่าหัวใจของเขาอยู่ที่อิงดาว