“คุณตะวันแค่ไม่รู้ว่าคุณหยาท้องค่ะ” แป้นอ้อมแอ้มพูด เรื่องของผู้ใหญ่ เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก มีอะไรทำไมไม่พูดกันตรงๆ
เชี่ยวไหวไหล่ ก้มหน้ามองแป้น “แค่ผัวเก่า ฉันไม่สนใจหรอกน่า”
แป้นถอนใจ “คุณไม่มีทางเอาชนะคุณตะวันได้หรอกค่ะ”
“ไอ้หมอนั่นมันมีดีอะไรนักหนาหะ”
“คุณตะวันมีความรู้ แล้วก็หล่อมากด้วย” แป้นตอบ
“เดี๋ยวฉันหาที่เรียน ตอนนั้น ฉันก็เทียบผัวเก่าหยาได้แล้ว”
“ขอให้เรียนจบนะคะ แป้นเองก็ได้เรียนต่อด้วยค่ะ คุณหยาจะส่งแป้นเรียน” แป้นคุยโอ่ เชิดหน้าภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำ สิ่งที่แป้นปรารถนามาทั้งชีวิต เพียงแต่บิดา มารดาส่งเสริมไม่ได้ ครอบครัวยากจนในประเทศนี้ ถูกกดให้จำใจก้มหน้ารับความไม่ยุติธรรมนั่น การช่วยเหลือจากรัฐเข้าไม่ถึง หรือไม่อีกนัยหนึ่ง ก็ถูกคอรัปชันเป็นทอดๆ จนเม็ดเงินนั่นลงมาไม่ถึงคนรากหญ้า
“หล่อนอะนะ”
“ค่ะแป้นเอง แป้นจะเอาปริญญามาแปะฝาบ้านให้พ่อกับแม่ดีใจ”
“ฉันไม่มีทาง
