ไม่คิดเหมือนกันว่าในใจลึกๆ ของอิงดาว คิดกับมารดาของเขาเช่นนี้
“ดาวพูดไม่ถูกเหรอคะ คุณเป็นลูกชายคนเดียวของท่าน สมบัติทุกชิ้นก็น่าจะเป็นของคุณนี่คะ ทำไมต้องแบ่งให้แม่กาฝากคนนั้นด้วย”
ตะวันทิ้งตัวลงนั่ง ยกมือกุมข้างขมับ “หยาเป็นคนดูแลแม่ผมตอนที่ท่านป่วย หากท่านจะยกสมบัติที่ท่านหามาให้หยา ผมก็ไม่คัดค้านครับ”
“ถ้าทำแค่นั้นแล้วได้สมบัติเป็นสิบๆ ล้าน ดาวทำเองก็ได้ค่ะ”
ตะวันเหลือบมอง แววตาของเขาแปลกไป “นั่นสิ ทำไมตอนนั้นคุณไม่เสนอตัวมาละ คุณเผ่นหนีไปทำไม”
อิงดาวแทบเต้น เธอกำมือจ้องหน้าตะวันตาถลน “ตกลงคุณจะให้เงินดาวมั้ยคะ”
เสียงถอนใจคือคำตอบที่ทำให้อิงดาวกลั้นความโกรธไว้ไม่อยู่ “คุณบีบดาวเองนะคะตะวัน แล้วคุณจะเสียใจ” นั่นคือคำพูดทิ้งท้ายของผู้หญิงที่เขากำลังจะแต่งงานด้วยในอีกไม่กี่วัน
“คุณเอาเงินไปทำอะไรนักหนานะ?” ตะวันพึมพำ ความกังขาของเขายังไม่ได้ความกระจ่าง การกลับมาครั้งนี้ของอิงดาวดูอึ
