When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“เดี๋ยวก่อนค่ะ จะพาดากับลูกไปไหนคะ” ชนัญชิดากระตุกมือของชายหนุ่มไว้ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย “ไปพบคุณแม่พี่” ปีมงคลตอบทันควัน “ไม่เอาค่ะ มันยังเร็วไป ดายังไม่ได้ทำใจเลย” ชนัญชิดากระตุกแขนออก หน้าตาของเธอเริ่มซีดเผือด ด้วยเพราะความทรงจำที่เกี่ยวกับคุณปัณณธรนั้นมีแต่เรื่องแย่ๆ นั่นเอง “ไม่ต้องทำใจอะไรทั้งนั้นดา เวลามันเปลี่ยนไปมากแล้ว คุณแม่พี่ท่านไม่เหมือนเดิมแล้ว ให้โอกาสท่านได้ขอโทษดาด้วยเถอะนะ” ปีมงคลวิงวอนหญิงสาวด้วยสายตา “แต่ดายังไม่ได้ทำใจไว้เลย” หญิงสาวยังลังเลอยู่ “ไปเถอะนะ ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวหรอก พี่จะอยู่ข้างๆ ดากับลูก” ปีมงคลเอ่ยปลอบใจหญิงสาว นั่นทำให้เธอพยักหน้าและเดินตามแรงจับจูงของเขาไปที่รถยนต์หรู ก่อนที่รถยนต์หรูจะเคลื่อนออกไปช้าๆ เมื่อมาถึงที่บ้านของปีมงคลซึ่งน่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า สองแม่ลูกก็ถูกพามาพบกับคุณปัณณธรในห้องนั่งเล่น แม้เวลาผ่านไปหลายปี แต่ค