When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
หลังจากที่ปลอบใจแม่ของลูก และส่งเธอเข้านอนเพราะหญิงสาวนั้นร้องไห้ราวกับเด็กน้อย เขาจึงไม่อาจกลับไปที่บ้านได้ แม้ว่าเขาจะร้อนใจมากแค่ไหนก็ตาม เขาจึงนั่งอยู่เป็นเพื่อนชนัญชิดา จนเธอหลับเขาจึงปิดประตูบ้านให้เธอ แล้วบึ่งรถออกไปหามารดาทันที วันนี้เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชนัญชิดา ไม่อย่างนั้นเขาคงนอนไม่หลับเป็นแน่แท้ เมื่อกลับมาถึงที่บ้าน ชายหนุ่มก็พบว่ามารดากำลังจะเข้านอน เขาจึงรีบดักมารดาไว้ทันที ส่วนตัวคุณปัณณธรนั้นมองไปที่บุตรชายด้วยความสงสัย “มีอะไรจะคุยกับแม่อย่างนั้นเหรอตาปี” คุณปัณณธรเอ่ยถามทันทีที่นั่งลงที่โซฟาซึ่งอยู่ในห้องนอนของท่าน ส่วนบุตรชายนั้นยังไม่ยอมนั่งลง และจ้องมาที่ท่านด้วยแววตาที่จริงจังจนท่านรู้สึกหวั่นใจ “เมื่อสี่ปีที่แล้วคุณแม่ไปพูดอะไรกับดาครับ” ปีมงคลเอ่ยถามเสียงเรียบ “ดาไหน?” เรื่องมันก็ผ่านมานานพอสมควร ทำให้คุณปัณณธรจำไม่ได้จริงๆ ว่าดาที่ลูกชายท่านเอ่ยถ