“หมายความว่ายังไงคะ” ชนัญชิดารู้สึกราวกับว่าเธอโดนต่อยเข้าเต็มใบหน้า เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอได้ยินมันใช่หรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอมั่นใจว่าคุณปัณณธรต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เธอไปจากชีวิตบุตรชายของท่าน
“ก็หมายความว่า ถ้าเงินสนับสนุนทั้งหมดที่เคยได้ แล้วไม่ได้ บ้านเด็กกำพร้าหลังนี้ก็ต้องถูกปิดตัวลง และหนึ่งในผู้สนับสนุนมูลนิธิรายใหญ่ก็คือบริษัทของฉัน และบริษัทของเพื่อนๆ ฉัน ถ้าฉันขอร้องให้เขาเลิกสนับสนุนมูลนิธินี้ ฉันคิดว่ามันไม่เกินความสามารถของฉันหรอกนะ” คุณปัณณธรยิ้มร้าย ท่านสามารถทำตามที่ท่านบอกหญิงสาวได้จริงๆ แต่ท่านก็ไม่อยากทำอย่างที่ขู่เธอไปเมื่อครู่ ท่านอยากจะให้เธอยอมเดินจากไปด้วยดี เพื่อจะได้ไม่กระทบกับเด็กคนอื่นที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
“คุณท่านทำไมใจร้ายแบบนี้คะ ดิฉันผิดอะไร ดิฉันก็แค่รักลูกชายของคุณท่านเท่านั้น” ชนัญชิดาเอ่ยออกมาเสียงสั่น ตอนนี้น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลออกมาคลอเบ้า มันถึงจุดที่เธอต้องเลือกระหว่างความรัก และอนาคตของน้องๆ คนอื่นๆ ที่ยังอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า จะเป็นอย่างไรหากว่าบ้านเด็กกำพร้าหลังนี้ได้ปิดตัวลง กว่าจะหาบ้านได้ใหม่ เด็กน้อยในบ้านก็ต้องลำบากมากมาย เธอควรจะทำอย่างไรดี นี่เป็นสิ่งที่ชนัญชิดารู้สึกมืดแปดด้านขึ้นมาทันที
“เธอก็แค่ผิดที่ไม่คู่ควร ออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน ซะตั้งแต่ตอนที่ฉันยังพูดดีๆ อยู่ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนกับเครื่องนี้ แต่ถ้าเธอเอาเรื่องนี้ไปบอกลูกชายฉัน มูลนิธิที่เลี้ยงเธอมาเป็นอย่างดี จะต้องพินาศลงเพราะตัวเธอเอง” คุณปัณธรกล่าวเสียงเหี้ยม ท่านรู้ว่าแววชนะของท่านมาแล้ว อีกไม่ช้าหญิงสาวต้องยอมล่าถอยออกไปจากชีวิตของบุตรชายท่านแน่ๆ
“ถ้ามันจะทำให้คุณท่านสบายใจ ดิฉันก็จะทำให้” ชนัญชิดารับคำด้วยความเจ็บปวด ในเมื่อความรักที่เธอมี มันกำลังจะทำลายทุกคน เธอก็ควรจะเลือกเจ็บปวดเพียงคนเดียว แล้วเดินจากไปจากตรงนี้ ตรงที่ที่มันไม่เหมาะสมกับเธอตั้งแต่ต้น
“แล้วอย่าให้ลูกชายฉันสงสัยล่ะว่าทำไมเธอเลิกกับเขา ทำทุกอย่างให้แนบเนียนที่สุด อนาคตของเด็กทุกคนในบ้านเด็กกำพร้าเป็นของเธอแล้วนะ” เหมือนจะปราณี แต่กลับไร้ซึ่งความปราณี มันทำให้ชนัญชิดานั้นเจ็บปวดเหลือเกิน การเลิกกับคนที่เธอรักทั้งที่เธอยังรักเขาอยู่ มันยากเหลือเกินสำหรับเด็กสาวอย่างเธอ แต่ถ้าไม่ทำ ทุกคนในบ้านเด็กกำพร้าก็ต้องพังกันหมด อีกไม่รู้กี่ชีวิตที่ไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้เลย ก็จะต้องลำบากเพราะเธอ เพราะฉะนั้นเธอจึงเป็นคนที่ต้องเสียสละ เพื่อให้ทุกคนมีความสุข
“ค่ะ ดิฉันจะคุยกับพี่ปีเอง ไม่ให้เดือดร้อนถึงคุณท่านแน่นอน” ชนัญชิดาเอ่ยไปน้ำตาไหลไป แม้ว่าคุณปัณณธรจะรู้สึกสงสาร แต่ความเห็นกว่าตัวที่มีมากกว่า ทำให้ท่านเลือกที่จะมองข้ามน้ำตาของเธอไป