When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ได้สิคะ มาจุ๊บๆ กัน” โดยไม่คาดคิด เด็กน้อยก็ยื่นหน้ามาให้เขาจุ๊บ ในขณะที่ผู้เป็นมารดาก็มองทั้งสองด้วยความกระอักกระอ่วนใจ “หมับ...แก้มเด็กนี่มันหอมจริงๆ” ปีมงคลเอ่ยออกมาหลังจากที่เขาหอมแก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อย ก่อนที่เขาจะยอมปล่อยเด็กน้อยกลับไปหามารดา “ไปนอนกันเถอะค่ะลูก” เมื่อเห็นว่าทั้งสองแยกจากกันแล้ว หญิงสาวจึงรีบพาบุตรสาวไปเข้านอน เมื่อสองแม่ลูกเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่แทบจะเรียกว่ารูหนูมากกว่า เพียงไม่นานเด็กน้อยก็ผลอยหลับไป และเมื่อเด็กหญิงชนัญญาหลับแล้ว ชนัญชิดาก็เดินออกมาหาเขา เธอตั้งใจว่าจะเคลียร์ให้จบ “คุณปีมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ เวลาแบบนี้ฉันไม่สะดวกที่จะอยู่กับคุณตามลำพัง” ชนัญชิดาเอ่ยออกมาทันทีที่เธอนั่งลงที่พื้นตรงหน้าเขา บ้านหลังน้อยโกโรโกโสของเธอไม่มีแม้แต่ความสะดวกเล็กๆ ที่เรียกว่าโซฟา แต่เขาก็ยังเลือกที่จะนั่งรอที่พื้นในห้องรับแขก “อะตอมเป็นลูกใคร” ปีมงคลถามทันที ไม