อริรัญจวน

นึกเสียว่าเอาผู้ร้ายทำผัวเพื่อชาติ (75%)

“นมเมียก็เหมือนนมแม่ป่ะวะ” ลูคัสเย้าหน้าตายทว่านัยน์ตากลับไหวระริก จนช่อมาลีต้องหยิกหมับเข้าที่หน้าท้องแกร่ง แล้วเอ็ดเสียงลอดไรฟัน 

“นังเพื่อนบ้า! อย่าพูดอย่างนี้อีกเชียวนะ เดี๋ยวใครมาได้ยินฉันซวยกันพอดี”

“เออ…ไม่พูดก็ได้ย่ะ แต่แกรีบไปหาเด็กแกเถอะไป ก่อนที่โรงพักจะแตกเพราะพ่อเจ้าประคุณแหกปากร้องหาแก” ลูคัสทำเหมือนร้อนใจ แต่ยังไม่วายกระเซ้าเย้าแหย่เสียงกลั้วหัวเราะ  

“นังลาล่า!” ช่อมาลีทำเสียงขุ่นตาขวางใส่เพื่อนรัก เพราะนึกเคืองที่อีกฝ่ายรับปากไปหยกๆ แต่ยังไม่วายเอ่ยวาจาในทำนองที่เธอไม่อยากได้ยินออกมา  

จากนั้นผู้หมวดสาวก็เดินไปยังห้องขังด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากคนที่ทำให้เพื่อนกลายเป็นแม่สาวขี้อายได้ 

ผู้หมวดสาวก้าวฉับๆ มายังห้องขัง ก่อนจะค้อมหัวให้จ่าที่เดินตรวจตราความเรียบร้อย จากนั้นก็มาหยุดลงตรงที่พ่อนักฆ่าหน้าอ่อนถูกจองจำไว้ ห้องขังใกล้ๆ ล้วนว่างเปล่า เพราะนักโทษหลายรายถูกคุมตัวไปทำแผนประกอบคำรับสารภาพ และบางส่วนก็ถูกนำไปสอบปากคำเพิ่มเติม  

“นายเป็นบ้าอะไรห๊ะ! ถึงได้ร้องหาฉัน” ผู้หมวดสาวยกมือขึ้นเท้าสะเอว แล้วเอ่ยซักไซ้นักโทษสุดหล่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามกดให้อยู่ในโทนต่ำ เพราะกลัวจะมีคนมาได้ยิน  

“ผมคิดถึงคุณ” คนที่ยืนจับซี่กรงเหล็กอยู่เอ่ยอย่างอ้อนๆ พร้อมทำตาละห้อย แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนฟังตัวเกร็งหน้าแดงซ่าน ขากรรไกรเหมือนไม่ทำงานไปชั่วขณะ  

“ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอครับ” ครั้นเห็นท่าทางอึ้งๆ เขาก็เอ่ยสัพยอกอย่างยิ้มๆ แววตากรุ้มกริ่มเจือกระเซ้าเย้าแหย่คู่นั้นทำให้แม่สาวห้าวอดสะเทิ้นอายไม่ได้ ก่อนที่เธอจะปรี๊ดแตกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าส่งจูบมาให้  

“นี่นาย!...” แม่สาวขาโหดเอ็ดเสียงเขียวด้วยความลืมตัว ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกมามากกว่านั้นอีกฝ่ายก็สวนขึ้นเสียก่อน 

“อย่าดุนักสิครับ ก็ผมคิดถึงคุณจริงๆ นี่นา รู้ไหมว่าไม่ได้กอด ‘เมีย’ ผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลย” วาจาชวนหวามใจทำให้แม่สาวหัวใจแกร่งหน้าร้อนวาบ รีบกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายมาชิดกรงขัง แล้วเอ่ยเสียงลอดไรฟัน 

“ถ้าจะพูดอะไรพล่อยๆ ก็หุบปากไปซะ”  

“ผมพูดความจริงต่างหากล่ะ ก็เราสองคนเป็นผัวเมียกัน” เขาเอ่ยอย่างหนักแน่นไม่มีแววสะทกสะท้าน

“ฉันบอกให้หุบปาก” เธอกระชากให้เขากระแทกเข้ากับกรงขังแรงๆ พร้อมสั่งเสียงห้วนต่ำ ก่อนจะหายใจสะดุดเมื่อเด็กจงใจยื่นริมฝีปากเซ็กซี่มาใกล้…ใกล้เสียจนลมหายใจผ่าวร้อนราดรดซึ่งกันและกัน  

“ถ้าอยากให้ผมหุบปาก คุณต้องจูบผม”  

“จูบนาย!” เธอทวนคำเสียงหลงอย่างลืมตัว ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวา แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เมื่อไม่เห็นตำรวจคนอื่นอยู่ในบริเวณนั้น

“อือฮึ…”

“นี่นาย!...”

“จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังสิครับ จะจูบก็จูบเสียที ก่อนที่ผมจะป่าวประกาศให้ทุกคนในโรงพักได้รู้ว่าคุณเป็นเมียผม” ผู้ต้องหาบีบบังคับอย่างโอหัง จนช่อมาลีอยากจะตะโกนลั่น โว้ย! สรุปใครเป็นผู้ร้ายใครเป็นตำรวจกันแน่วะ ไอ้เด็กเวรนี่ถึงได้ไล่ต้อนเธอให้จนมุมอยู่แบบนี้ 

“ว่าไงล่ะ จะให้ผมบอก…” เขาลอยหน้าขู่ได้ไม่กี่คำก็ต้องหลุดอุทานออกมา ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง เมื่อแม่สาวห้าวดึงเข้าไปกระแทกปากจูบเร็วๆ แล้วรีบผละห่าง ด้วยเกรงว่าจะมีคนมาเห็น  

“ผมชอบจังเวลาที่คุณ ‘รุก’ เอาไว้ออกจากคุกเราไปเล่นบทรุกและรับกันนะจ๊ะ” นักโทษหนุ่มหลิ่วตาล้อเลียน ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา เมื่อแม่สาวขาโหดถลึงตาใส่ จากนั้นเธอก็ชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ แล้วกระแทกเท้าเดินจากไปด้วยท่าทางหัวเสียสุดใจขาดดิ้น  

คืนนี้ผู้หมวดสาวอยู่เวรดึก พอดีกับที่เธอตั้งใจจะศึกษาแฟ้มคดีฆาตกรโรคจิต เจ้าของร่างเพรียวระหงนั่งจมอยู่กับกองเอกสารตั้งแต่หลังเลิกงาน จนเวลาล่วงเลยมาจะสามทุ่ม เธอถึงได้ผุดลุกขึ้น แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินยืดเส้นยืดสายเนื่องจากรู้สึกเมื่อยขบจากการนั่งอยู่กับที่เป็นเวลานานๆ พอรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดลงที่หน้าห้องขังเสียแล้ว ไม่รู้ว่าขามันพาไป หรือหัวใจนำทางกันแน่ที่ทำให้เธอมาถึงที่นี่  

“นาย!”

แล้วช่อมาลีก็ต้องทำหน้าตกใจ เมื่อเห็นผู้ร้ายที่เธอเพิ่งจับมาได้เพียงสามวันกำลังก้าวขาออกจากห้องขัง ครั้นเหลือบไปที่พื้นก็เห็นจ่าร่างอ้วนสลบเหมือดอยู่ ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร  

 “ครับคุณเมีย” เด็กโอหังลอยหน้ารับคำเสียงหวาน  

“นี่นายออกมาจากห้องขังได้ยังไง” แม่สาวขาโหดถามเสียงขุ่น ทั้งที่ใบหน้าแดงซ่าน บอกตรงๆ ว่าตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะโมโหหรือกระดากอายดี ไอ้เด็กเวรนี่มันขยันปั่นหัวเธอยิ่งนัก  

“ห้องขังระยำนั่นกักตัวผมไว้ไม่ได้หรอกทูนหัว” เจ้าของร่างสง่าผ่าเผยดูภูมิฐานเกินกว่าจะเป็นผู้ร้ายไหวไหล่กว้างเบาๆ แล้วชูกุญแจพวงใหญ่ที่ใช้ความสามารถเฉพาะตัวฉกมาจากจ่าวัยกลางคน  

“งั้นมาดูกันว่าถ้าฉันลากคอนายกลับไปยัดใส่ห้องขัง แล้วให้ตำรวจถือปืนคุมสักสิบคน นายจะมีปัญญาออกมาทำปากเก่งไหม” ผู้หมวดสาวเอ่ยอย่างขึงขัง พร้อมตั้งท่าจะมารวบตัวเขา ทว่าเธอกลับไม่ต้องออกแรงไอ้เด็กออเซาะจอมมารยาก็ถลาเข้ามาซบอกเธอ ทำเอาแม่สาวห้าวตัวแข็งทื่อ ครั้นตั้งใจจะผลักไสอีกฝ่ายให้ถอยห่างเพราะกลัวจะมีใครมาเห็น พ่อเจ้าประคุณกลับกระชับอ้อมกอดจนแน่นติ๊กแทบกระดิกตัวไม่ได้ซะงั้น  

“ไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอกจ้ะ ผมจะยอมให้คุณใส่กุญแจมือแต่โดยดี ผมไม่กล้าดื้อกับเมียหรอก คุณก็รู้นี่นาว่าผมเป็นเด็กดีและน่ารักจะตาย” เขาออดอ้อนจนเธอใจอ่อนยวบ

“แล้วออกมาจากห้องขังทำไมยะ” ช่อมาลีถามเสียงเข้มจัดจนเกือบเป็นตะคอกเพื่อกลบเกลื่อนความกระดากอาย แล้วรีบกระชากไอ้เด็กบ้าที่กำลังยุ่มย่ามกับร่างกายเธอไปยังห้องรับแขก ไม่งั้นได้เป็นขี้ปากเพื่อนร่วมงานแน่ 

“ผมหิว” พ่อหนุ่มน้อยอ้อนตาใสจนเธออยากจะแกล้งตายเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด นี่พ่อเจ้าประคุณเห็นเธอเป็นร้านสะดวกซื้อหรือไงวะ ถึงได้แหกห้องขังมาอ้อนขอจากเธอ บ้าเอ๊ย!