“ค่ำๆ ค่อยล้างก็ได้คุณ เราไปนอนกลางวันกันเถอะ ผมง่วง” เขาเอ่ยกลั้วหาวจนเธออดลอบยิ้มไม่ได้ ดูๆ ไปพ่อหนุ่มน้อยตรงหน้าไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กๆ เลย แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
“ง่วงก็ไปนอนสิ”
“ผมนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดคุณ” วาจาสั้นๆ ไม่กี่คำทำให้คนฟังตัวเกร็งหน้าแดงซ่าน ความรู้สึกเอียงอายระคนสุขซ่านในหัวใจพลันบังเกิดขึ้น บ้าไปแล้ว! อารมณ์ความอ่อนไหวกับคนที่ไม่สมควรมันเกิดขึ้นกับเธอได้อย่างไร เธอปล่อยตัวปล่อยใจให้มาถึงจุดนี้ได้ยังไง
“แล้วตอนที่ยังไม่มีฉันนายทำยังไง” เธอพยายามจะมองข้ามสายตาเว้าวอนอ่อนหวานลึกซึ้ง แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“ตอนนั้นผมยังไม่มีเมีย นอนคนเดียวได้สบายมาก แต่ตอนนี้ผมมีคุณแล้ว และผมคงขาดคุณไม่ได้” เขาพูดเสียงสะท้านนิดๆ เหมือนสะเทือนใจ
“เวอร์” เธอทำเสียงเข้ม ก่อนจะอ้าปากค้าง เมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างผุดลุกขึ้น ชั่วอึดใจพ่อเจ้าประคุณก็มานั่งคุกเข่าลงข้างๆ จับเธอที่นั่งอยู่
