เสียงเพลงมันๆ ในสถานบันเทิงชั้นนำย่านใจกลางเมือง ไม่ได้ช่วยให้คนที่กำลังนั่งกระดกเหล้าย้อมใจรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับอยากจะปล่อยโฮออกมา
“เฮ้ย! ยัยช่อ เบาๆ สิแก” ลูคัสปรามเสียงดัง
“อย่าห้ามฉัน ฉันอยากเมา” ขาดคำช่อมาลีก็ยกเหล้าขึ้นกลอกปากรวดเดียวหมดแก้ว
“แกมีเรื่องกลุ้มใจอะไรนักหนา เล่าให้ฉันฟังได้นะยะ” ครั้นเพื่อนเอาแต่ซดเหล้าเขาก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะไม่เคยเห็นช่อมาลีเป็นแบบนี้มาก่อน
“ฉันอยากลืมเขาว่ะแก” หญิงสาวเอ่ยเสียงสะท้าน สีหน้าอมทุกข์จนอีกฝ่ายอดใจหายไม่ได้
“ถ้าแกอยากลืมเขา แกต้องทำใจนะยะชะนี ไม่ใช่มานั่งซดเหล้าเฮือกๆ แบบนี้”
“ก็คนมันลืมไม่ได้นี่หว่า แกเข้าใจไหมว่าฉันลืมเขาไม่ได้ ยิ่งฉันได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นฉันก็ยิ่งคิดถึงเขา ทั้งที่ผู้ชายคนนั้นก็ตอกใส่หน้าว่าเขาไม่เคยรู้จักฉัน ฉันมันบ้าลาล่า บ้าที่ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ ฮือ…” ช่อมาลีคร่ำครวญ
