อย่าขัดใจแม่
814 Words
5 วันผ่านไป
เวลา 10 โมง ที่ห้องทำงานคิมหันต์
“มาแล้วหรอ...?”
“แม่...”
“มาทำงานเอาป่านนี้ นี่มันกี่โมงแล้ว...?”
“เอ่อ...แม่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ...?”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง...แกไปไหนมาทำไมมาทำงานเอาปานนี้...?”
“คือ...ผมไม่สบายนิดหน่อยนะครับ ก็เลยมาทำงานสายนิดเดียวเอง”
“อย่ามาโกหกฉัน ฉันรู้ว่าเมื่อคืนนี้แกไม่ได้กลับบ้าน...แกไปไหนมา...?”
“คือผม...”
“นี่เมียแกไม่อยู่มากี่วันแล้ว...?”
“เดือนหนึ่งแล้วครับ...”
“แต่แกไม่คิดจะไปเยี่ยมพ่อตาแกบ้างเลยหรือไง...? คิดไหมว่าจะไปช่วยเมียแกดูแลหรือช่วยให้กำลังใจกัน นี่แกห่างเมียแกมาเป็นเดือนแล้วแต่กลับยังนิ่งเฉยไม่ทุกข์ร้อนอะไร...”
“....”
เขาเงียบไปและก็คิดตามที่แม่เขาพูด เขาหลงลืมไปเลยถึงข้อนี้
“แล้วเมื่อคืนนี้แกไปนอนที่ไหนมา...?”
“เอ่อ...คือ”
“....”
แม่คิมหันต์เดินมาใกล้ๆ ตัวเขาและเดินวนไปรอบตัวเขาเพืี่อจับผิด
“แฟนเก่าแกมันกลับมาแล้วใช่ไหม...?”
“แม่...”
เขาตกใจมากที่แม่เขารู้เรื่องนี้
“แกนี่มันโง่ไม่เลิก แกเป็นลูกฉันได้ยังไงเนี้ย...มันทิ้งแกไปเป็นสิบปีแกก็ยังโง่กลับไปหามันอีก...”
“แอมเขามีความจำเป็นนะครับแม่ ที่เแอม.”
“หยุด...ฉันไม่อยากฟังเรื่องของมัน...”
แม่ของเขายกมือห้ามให้เขาหยุดพูดเขาก็หยุดทันที
“แกรีบไปจัดการเรื่องของแกให้เร็วที่สุดนะก่อนที่หนูจีจะกลับมา ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูหนูจีเมื่อไหร่...ฉันเล่นแกตายแน่...”
“....”
เขานิ่งไปทำสีหน้าหนักใจจนแม่เขาเห็น
“ถ้าแกไม่รีบจัดการให้เรื่องมันจบเร็วๆ ฉันจะเป็นคนจัดการมันเอง...”
“นี่แม่คิดจะทำอะไร...?”
“ฉันมีลูกสะใภ้ได้แค่คนเดียวคือหนูจี คนอื่นฉันไม่ต้องการ...ถ้าแกไม่จัดการมันให้ออกไปจากชีวิตแกโดยเร็ว ฉันก็จะเป็นคนช่วยจัดการมันด้วยวิธีของฉันเอง...”
แม่เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องทำงานไปทันที ปล่อยให้เขากังวลว่าแม่เขาจะทำอะไรไม่ดีกับเอมอร
......
บ้านพ่อของจีรวรรณ
“จี...”
“ฟ้า...คุณแม่”
ฟ้าใสเดินเข้ามาในบ้านของจีรวรรณพร้อมกับแม่ชองคิมหันต์ ท่านยิ้มดีใจที่ได้เจอหน้าจีรวรรณพวกเขาเข้าไปสวมกอดกันด้วยความคิดถึง
“คุณแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ...?”
“เมื่อวานนี้จ่ะ...แม่กลับมาก็เพิ่งรู้เรื่องจากตาคิมว่าหนูมาดูแลพ่อที่นี่ แม่ก็เลยรีบมาหา...”
ฟ้าใสหันมามองหน้าป้าของเธอเพราะสิ่งที่ป้าเธอพูดไม่เป็นความจริงเลย คนที่บอกป้าเรื่องพ่อจีรวรรณคือเธอต่างหาก
“ช่วงนี้ตาคิมงานยุ่งมากเลย เมื่อวานแม่เข้าไปที่โรงงานมาก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่ตาคิมบอกแม่นะ...ว่าถ้าว่างจะรีบมาเยี่ยมคุณพ่อของหนูนะลูก...”
ฟ้าใสมองหน้าป้าอย่างเหลือเชื่อจริงๆ ที่ป้าเธอโกหกได้เก่งสุดๆ
“ค่ะ...จีก็ไม่ค่อยได้คุยกับพี่คิมค่ะช่วงนี้ โทรไปก็ไม่ค่อยรับค่ะ สงสัยน่าจะงานยุ่งจริงๆ ...”
แม่ของคิมหันต์มองหน้าจีรวรรณอย่างรู้สึกสงสาร
“อย่าคิดมากนะลูก อยู่กับคุณพ่อของหนูดูแลคุณพ่อให้สบายใจ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น...แม่กลับมาแล้วแม่จะช่วยดูแลตาคิมให้...”
“ค่ะ...”
แม่คิมหันต์ดึงตัวของจีรวรรณเข้ามากอดด้วยความรักความเอ็นดู เธอรักจีรวรรณเหมือนลูกแท้ๆ เพราะแม่ของจีรวรรณเป็นเพื่อนรักกับเธอมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ แต่ตายไปตั้งแต่จีรวรรณยังอายุได้ 5 ขวบ เธอเห็นจีรวรรณมาตั้งแต่เล็กๆ เป็นคนคอยเลี้ยงดูและก็คอยปลอบเวลาเธอร้องไห้คิดถึงแม่ เธอจึงรักจีรวรรณมากๆ เหมือนลูกคนหนึ่ง ยิ่งพ่อเธอมาป่วยแบบนี้แม่ของคิมหันต์ยิ่งห่วงเธอมากขึ้น
“คุณป้านี่โกหกเนียนจริงๆ ...”
ฟ้าใสขับรถออกมาจากบ้านของจีรวรรณ โดยมีแม่ของคิมหันต์นั่งข้างๆ
“โกหกเรื่องอะไร...?”
“ก็เรื่องพี่คิมไงคะ...ที่คุณป้าเล่าว่าพี่คิมงานยุ่ง พี่คิมอยากมาเยี่ยมพ่อของจี...พี่คิม”
“พอเลย...ที่ป้าต้องโกหกแบบนั้นเพราะป้าไม่อยากให้หนูจีรู้ ป้าไม่อยากเห็นหนูจีเสียใจ”
“แล้วคุณป้าจะจัดการยังไงกับพี่แอมค่ะ...?”
“ยังไม่รู้...”
“เอ้า! ...ฟ้าก็นึกว่าคุณป้ามีวิธีแล้ว...”
“ก็ขู่ตาคิมไปงั้นแหละ แต่ถ้าตาคิมสลัดมันออกไปไม่ได้จริงๆ คงต้องใช้แผนขั้นเด็ดขาด...”
“แล้วถ้า...”
“ถ้าอะไร...?”
“ถ้าพี่คิมเขายอมทิ้งทุกอย่างแล้วเลือกผู้หญิงคนนั้นละคะ...?”
- Writer
