ตอนที่ 6 สภาวะจำยอม
896 Words
โคร้มม!!!!!
เสียงของแก้วสแตนเลสทรงสวยถูกปาใส่พนังกำแพงห้องลับอย่างไม่พอใจ ณ ราชวังเมืองนาเธอร์ลาส ด้วยฝีมือประมุขผู้ยิ่งใหญ่ เพราะธิดาสาวกระทำผิดขั้นรุนแรง ไม่ให้คนรับใช้หรือบอดี้การ์ดย่างกรายเข้าล่วงรู้
"ท่านพ่อโปรดใจเย็นก่อน" น้ำเข้มสุขุมของเจ้าชายพยามกักเก็บอารมณ์โมโหเช่นเดียวกัน รีบลุกจากที่นั่งไปยืนเคียงข้างบิดา เอื้อมจับมือผู้เป็นแม่กำลังนั่งถือยาดมราวกับจะวูบสลบเมื่อทราบข่าว
โดยทุกคนยังเพ่งเล็งชายหญิงสองคนที่นั่งตรงอีกฝั่งห้อง องค์หญิงคนก่อเรื่องก้มหน้าก้มตาแสร้งรู้สึก แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับนิ่งเรียบไม่ได้หวั่นเกรงตามบรรยากาศ ถอนหายใจเบื่อหน่ายดันตกหลุมพลาง เรื่องราวคล้ายในละครน้ำเน่า
"โมอา!ทำไมเจ้าถึงไม่รู้ผิดชอบชั่วดี กล้าทำเรื่องเสื่อมเสียเกียรติได้ยังไงกัน!!!" ราชาผู้ยิ่งใหญ่ตะเบ่งเสียงแข็งกร้าว พุ่งคว้าดาบยาวโยนปลอกทิ้ง พาดปลายแหลมสีเงินสะท้อนเงาความคมกริบ ตวัดเฉียดลำคอหนายังนั่งหลังตรง
เขาไม่มีแม้แต่จะหลบสายตา นัยน์ตาคมบึ้งลึกยากจะอ่านใจออก
"อึก!"
"ท่านพ่อ!!" โมอารีบเอาตัวเองแทรกอยู่ระหว่างกลางดาบนั้นด้วยตัวเอง หากเขาดันโดนทำร้ายถึงชีวิต เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดกาล ฝ่ามือหนาผงะโอบเอวบางเล็กน้อย เมื่อไม่ทันตั้งตัวก็เหมือนว่าเธอนั่งอยู่บนตักแกร่ง
"โมอามาหาแม่เร็ว หากเราปิดปากเขาตอนนี้ เรื่องทุกอย่างจะได้จบ" ผู้เป็นแม่ผลิตน้ำตาล้นหลามบนใบหน้า ไม่คิดไม่ฝันว่าลูกสาวสุดที่รักจะกล้าทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้
"วิ่งมาหาพี่!โมอา!!" มาร์แชลล์ก็พูดด้วยเช่นกัน เขายอมทำผิดเพื่อรักษาภาพลักษณ์น้องสาวไว้ ไม่สนกระทั่งปลิดชีพมนุษย์คนไหนก็ตาม
"ไม่ค่ะ!โมอากับเขาเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เขาคือสามีของโมอา" เธองัดเอาความกล้าพูดฉะฉาน รีบวิ่งไปหยิบปลอกหนังชั้นดี มาสวมคืนดาบอย่างแน่วแน่
"ไม่จริงใช่ไหม!" เสียงของบิดาเริ่มสั่นไหวแต่ยังสยบอารมณ์โกรธ แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวังจนเห็นได้ชัด
"เราแต่งงานกันแล้วครับ" เป็นน้ำเสียงเข้มของคนแปลกหน้าสำหรับทุกคนในห้องนี้ เขาลุกยืนอย่างสง่าจับฝ่ามือบางข้างที่สวมแหวนนิ้วนางให้ประจักษ์แก่สายตา
ถึงอย่างไรนั้นสถานะต่างกันคนละขั้ว หากไม่ยึดติดข้อตกลงบ้าๆ เขาจะไม่ยินยอมทำแบบนี้แน่
"พี่จะฆ่ามัน!!!" มาร์แชลล์ดันเดินดุ่มมาคว้าดาบจากมือบิดา แต่น้องสาวพุ่งไปสวมกอด ปล่อยน้ำตาอาบแก้มไม่ได้อยากให้เขาต้องผิดหวังไปด้วย
"ออกไป!ต่อไปนี้เจ้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์อีกแล้ว ยอมรับผลการกระทำตัวเองด้วยโมอา" น้ำเสียงแห่งความน่าสะพรึงกลัวพูดประกาศ โยนมีดดาบยาวทิ้งอย่างหมดอาลัย หันหลังเลือกเดินผ่านลูกสาวทิ้งให้เหลือมารดาร้องไห้โฮ
"ไม่!!โมอาลูกแม่ แม่จะไม่มีทางปล่อยเจ้าแน่นอน" เกิดเสียงสะอื้นดัง หญิงวัยกลางคนพุ่งกอดลูกสาว โดยยังมีลูกชายยืนกอดอยู่
"ในเมื่อโมอาเลือกแล้ว จงรับผิดตามที่ท่านพ่อบอกไว้ด้วย" มาร์แชลล์หลับตากลั้นใจเพียงเสี้ยววินาที หันหลังเดินตามผู้เป็นพ่อออกจากห้องไป ปล่อยให้เตโชและเดโม่เร่งวิ่งเข้ามา เห็นภาพน่าสลดใจสองแม่ลูกร้องไห้กอดกัน
"ขอโมอารับผิดต่อจากนี้นะคะ" หญิงสาวรู้ว่าไม่สมควรร้องขออะไรอีก ถอนอ้อมกอดจากมารดาก้มลงไหว้แทบเท้าอย่างอาลัย ยิ่งเสียงร้องโฮดังกว่าเดิม เมื่อดูผู้เป็นแม่เศร้าใจหนัก เธอไม่มีทางจะทนดูต่อไปไหว รีบคว้ามือหนาคนตัวสูงออกจากสถานที่นี้ให้เร็วที่สุด ก่อนทุกคนจะชะเหลียวใจกลับมา
~ย้อนเหตุการณ์ก่อนหน้า~
"ทุกคนออกไปก่อน ขอกับคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหม" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอก เหลือบสายตาจ้องไปที่บอดี้การ์ดอีกฝ่าย ถึงเธอจะอายุน้อยสุดในห้องนี้ ก็ไร้ความกลัวประหนึ่งผู้ใหญ่คนนึง
มาเฟียหนุ่มยอมพยักหน้าให้เตโชออกไปตามที่เธอขอ เพราะไม่ว่าหญิงสาวคิดพิเรนอะไร ย่อมไม่สามารถสู้แรงชายกำยำได้
"ในเมื่อคุณยอมจดทะเบียนแล้ว รบกวนช่วยใส่แหวนให้เหมือนเราแต่งงานกันหน่อยได้ไหมคะ" เธอไปล้วงลิ้นชักในโต๊ะตรงหัวเตียง หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงเข้มเปิดพบแหวนเพชรคู่ขนาดพอดีมือคนตัวสูง
"อะไรว่ะเนี้ย!!!" ฝ่ามือหนาขยี้ผมดกดำยิ่งกว่าหงุดหงิดใจ จนลืมไปว่าเปลือยท่อนบนเห็นกล้ามมัดท้องวาบหวิว
"คุณแน่ใจไหมว่าจะไม่มีใครจับผิดพวกเราได้" โมอาจัดการสวมแหวนใส่นิ้วมือข้าง จำลองว่าเธอผ่านการแต่งงานแล้วเพียงไม่ทันข้ามคืน ทำท่าทางว่ารู้จักเขาดีจากประวัติที่เดโม่สืบมารายงาน
"ไม่!!!!!"
.........................
พ่อตาหยอกแล้วหนึ่ง 555
#ถ้าไม่กดถูกใจ ไม่คอมเมนท์ไม่มาเด้อตามสโลแกน 555
- Writer
