ตอนที่ 3 ยามพบเจอกันครั้งแรก
874 Words
@ โรงแรมหรูชื่อดัง
"พี่มาร์จะให้น้องเข้าไปจริงๆหน่ะหรอ" ข้อศอกเล็กรีบสะกิดผู้เป็นพี่ชาย ยามทั้งคู่หยุดอยู่หน้าโซนทางเข้างาน ร่างบอบบางสวมชุดราตรียาว เปิดไหล่โชว์ผิวขาวโดดเด่น
ท่ามกลางงานระรื่นผู้คนมากล้น ต่างจับจ้องชนชั้นสูงของยศเจ้าหญิง ที่มาพร้อมกับเจ้าชายเรียงลำดับขั้น เตรียมจะขึ้นครองบัลลังก์อีกไม่นาน
"ถอยหลังไปตอนนี้ มีหวังท่านพ่อสั่งขังเจ้าแน่โมอา" ใบหน้าหล่อสมฉายาเจ้าชายของเมือง เอียงมองน้องสาวก่อนจับฝ่ามือบางกระชับเข้าที่ ตรงท่อนแขนแกร่ง ออกแรงก้าวเดินนำโดยที่คนด้านข้างจำใจยอมตาม
ทันใดนั้นเกิดเสียงแสงแฟลชกล้องถ่ายรูปกดรัวชัตเตอร์ เป็นจุดจับจ้องจนเจ้าของงานรีบวิ่งเข้าต้อนรับ
"ในที่สุดองค์หญิงก็มาด้วย" อองตวนเอ่ยบอก เขาคือลูกของนักการเมืองชื่อดัง แฝงไปด้วยบารมีจากสิ่งผิดกฎหมาย รีบก้มคำนับลงเล็กน้อย เพื่อเป็นการเคารพในเกียรติของทั้งสอง แม้จะรู้จักเล่นสนุกกันตั้งแต่วัยเยาว์
"เล่นบังคับกันยันท่านแม่ เกินไปแล้วนะอองตวน!" น้ำเสียงใสรีบโต้กลับเบาๆ ครั้นต้องรักษากิริยาเพราะไม่ว่ายังไงผู้คนก็จับจ้องสถานะพวกเธออยู่ดี
"ฝากดูแลเธอด้วย...พี่มีคุยกับพวกองคมนตรีแป๊บเดียว" มาร์แชลล์พยักหน้าให้น้องสาววางใจ ถึงยังไงซะเขาก็ไม่มีทางปล่อยเธออยู่กับเพื่อนชายคนสนิท เพียงหรี่นัยน์ตาคมนิดหน่อย องครักษ์ประจำกายรีบวิ่งมายืนข้างเจ้าหญิงทันที
"ในเมื่อบังคับกันมาจนได้ งั้นพาเราไปกินของอร่อยที่ในวังไม่มีทีสิ" น้ำเสียงใสบอก แต่ทว่าดวงตากลมส่งสัญญาณให้เดโม่คนสนิท ซึ่งรับหน้าที่ปกป้องเธอตั้งแต่ถือกำเนิดรัชทายาทคนที่สอง แม้อายุมากกว่าเพียงห้าปี
"ยังห่วงกินเหมือนเดิมเชียว...งั้นโมอาตามมาทางนี้" เขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกทันที ยามเมื่อแขกร่วมงานหันสนใจทางอื่น ด้วยชื่อเล่นสั้นๆนี้ เธอเคยบอกไว้ให้เพื่อนเท่านั้น หวังกลมกลืนไม่แบ่งชนกัน
"ว้าว...มีแต่ของน่าทานทั้งนั้นเลย เอ๊ะ!!ลืมไปหรือว่าช่วงนี้เรางดน้ำหวาน อองตวนไปบอกลูกน้องให้ที" โมอาเอ่ยบอกอย่างเป็นกันเอง หลังมองเหล่าอาหารบนโต๊ะขนาดใหญ่แต่ยังขาดเครื่องดื่ม แล้วยิ่งอีกฝ่ายรู้ดีว่าเธอไม่ไว้ใจใครคนอื่นเรื่องการกิน
"โอเค เราพลาดได้ไงเนี้ย" คนบอกยกมือเคาะผากตัวเองเชิงตำหนิ อุตส่าห์ออกอุบายจนครอบครัวสามารถบังคับเธอมาร่วมงาน หวังประกาศให้สื่อสังคมรับรู้ เรื่องการหมั้นหมายขององค์หญิงเร็วๆนี้
แต่ไหงถึงพลาดข้อเล็กข้อน้อยองค์ประกอบของหญิงสาวเสียได้ คนตัวสูงรีบแยกไปจัดการเครื่องดื่มเพียงลำพังคนเดียว ทิ้งให้เธอรออยู่กับองครักษ์
"องค์หญิงแน่ใจนะครับ" น้ำเสียงเข้มกระซิบถามแผ่วเบา
"เชื้อกษัตริย์พูดแล้วไม่คืนคำไม่ใช่เหรอ...ทำตามแผนเลย" ใบหน้าสวยพยักอย่างมั่นใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะไปเป็นตามแผน
.
.
.
"เฮ้อ...ในที่สุดก็รู้สึกโล่งอกเสียที ไม่ได้มีโอกาสมาเที่ยวแบบนี้ตั้งนานแล้วนะพี่เดย์" เสียงของร่างบอบบางพูดขึ้น บนถนนความมืดมิดค่อนข้างไร้คนสัญจร มีเพียงแสงจากไฟส่องถนนริบหรี่
เธอแอบหลบหนีช่วงชุลมุนตอนเพื่อนชายถูกเรียกไปต้อนรับแขก ใช้โอกาสอันดีชวนเดโม่ออกท่องเที่ยวโลกกว้าง สับเปลี่ยนชุดบนรถว่าจ้าง โดยมีระยะเวลากลับก่อนใกล้งานเลี้ยงเลิก แม้แต่พี่ชายยังไม่อาจรู้แผนการณ์นี้ด้วย
"ครับคุณโม" น้ำเสียงเข้มตอบกลับสั้นๆ รู้ทั้งรู้ว่าที่ทำอยู่นั้นผิด แต่เพื่อองค์หญิงเพียงคนเดียวเขายอมรับผลตามมา
"ถนนตรงนั้นเขาขายอะไร เราไปช่วยเขาซื้อไหม" ไม่ว่าเปล่า หญิงสาวดันรีบก้าวเท้าสวมผ้าใบขาวเร่งทันที มุ่งหน้าอีกฝั่งตรงถนนหลัก ร้านค้ามากมายยามค่ำคืน ส่งผลให้ผู้ติดตามไม่ทันสังเกตุ ตอนร่างบอบบางชนกระแทกใครบางคน
ตุ๊บ!!!!
"อะเอ่อ..." น้ำเสียงใสละล่ำละลัก ครั้นจะเงยหน้าขอโทษไม่ทันระวัง ชนเข้ากับลำตัวแข็งแกร่ง จนเธอเซเกือบล้ม โชคดีที่เดโม่ช่วยประคองได้ทัน บอบช้ำเล็กน้อยตรงหัวไหล่มน
"...." นัยน์ตาคมแสนเยือกเย็นหรี่มอง ทำโมอาหยุดชะงักอ่านความหมายไม่ออก องครักษ์หนุ่มรีบชิ่งยืนตัดหน้า พร้อมปกป้องหากเกิดภัยอันตราย
"คุณโมอาเป็นไรไหมครับ" เขารีบหันมาทางคนด้านหลัง เหมือนถูกสะกดสติไว้ชั่วคราว จนใช้ศอกใหญ่สะกิดลำแขนเรียว ก่อนส่ายหน้าปฎิเสธเท่านั้น
"เอาไงดีครับนาย" แต่แล้วเสียงบอดี้การ์ดของชายลึกลับวิ่งเข้ามาด้านหลัง ยิ่งขับแผ่รัศมีความน่ากลัว เมื่อโมอาเห็นท่าไม่ดี ชิ่งคิดแผนหนีเอาตัวรอด
"นั่น!! แดรกคูล่ามาหนีเร็ว!!!!!"
.....................................
น้องแสบเด้อเรื่องนี้บอกก่อนเลย555
##กดติดตามไว้เลยนะครับ##
- Writer
