โรงเรียนน้องเอม
รสาขับรถเข้ามาจอดบริเวณหน้าโรงเรียน เหลือบดูนาฬิกาจึงเห็นเป็นว่าเหลือเวลาอีกมากกว่าสิบนาทีทางโรงเรียนถึงจะปล่อยนักเรียนออกมา ร่างบางเปิดประตูก้าวขาลงจากรถพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ บรรยากาศหน้าโรงเรียนร่มรื่นเพราะเต็มไปด้วยต้นไม้หลายช่วงอายุ วงแขนเล็กขยับขึ้นมากอดอก เรือนกายสะโอดสะองเอนหลังพิงประตูรถพลางครุ่นคิดถึงบทรักร้อนในห้องทำงานวันนี้
"บ้าจริง คิดอะไรก็ไม่รู้" ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มอยู่คนเดียวเพราะความรู้สึกเก้อเขิน เธอเผลอกัดริมฝีปากล่างอย่างลืมตัว ผู้คนเริ่มเดินพลุกพล่านคงไม่วายครหาว่าตนเป็นบ้า
"ขอโทษนะครับ?" ทันใดนั้นเสียงของบุรุษคนหนึ่งดังขึ้น รสาตกจากห้วงอารมณ์ความหวามไหวนั้นพลันหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทุ้ม ร่างสูงกำยำในชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนยืนห่างออกไปแค่สองก้าวเดิน เขาคลี่ยิ้มเป็นมิตรราวกับรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน
"เรียกฉันหรือคะ?" รสาคลี่ยิ้มตอบกลับไปเพรา
