รสายิ้มกรุ้มกริ่มนึกถึงคำพูดแสนงอนของสิงห์ในขณะที่เดินกลับลงมาชั้นล่าง ดวงตากลมโตชำเลืองมองนาฬิกาบนผนังโทนสีอบอุ่นจึงเห็นว่าเป็นเวลาบ่ายสี่ ยามตะวันลาห้วงเวหาคล้อยคืนผืนดินวนมาอีกคราหน นึกถึงช่วงเวลาค่ำคืนช่างหวามไหวจับใจ ดวงหน้าหวานนวลแดงระเรื่อเมื่อครุ่นคิดถึงอ้อมกอดอุ่นของสามีหนุ่ม
"บ้าจริง! คิดอะไรบ้าๆก็ไม่รู้" หญิงสาวปัดความคิดฟุ้งซ่าน นึกรำคาญใจที่สัมผัสรุนแรงของสิงค์กลับมีผลต่ออารมณ์ใคร่หาของตนมากมายเพียงนี้
"คิดหาของกินดีกว่า..." ระหว่างนั้นเสียงรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้าน รสาพอจะจำเสียงรถของผู้จัดการไร่เขมได้จึงรีบเดินออกไปรับรสริน สิงห์ก้าวลงมาจากบันไดเห็นภรรยาก้าวขาฉับๆ ออกไปหน้าบ้านจึงเดินเลี่ยงไปนั่งในห้องนั่งเล่น
รสาหยุดชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นเขมกำลังพูดคุยกับรสรินอยู่ด้วยอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ระคนเขินอาย ผู้จัดการไร่หนุ่มถือถุงกระดาษใบเล็กในมือและยื่นมันให้กับเจ้
