- ตะวัน -
โรงพยาบาล
“ผมอยู่โรงพยาบาล เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร แม่... ถ้าผมทำผิดแม่จะด่าหรือเปล่า”
[ด่า!]
“แม่!”
[แล้วแกทำอะไรล่ะ]
“ช่างเถอะผมไม่บอกแล้ว”
[อยู่โรงพยาบาล... หรือว่าแกตีกับใครมา!? ขับรถชนคนไรงี้]
“โหยแม่เลิกเดา แค่นี้นะ”
ผมคิดถูกหรือคิดผิดวะที่โทรหาแม่เนี่ย เครียดว่ะ รู้งี้โทรหาเอิร์ธก็ดีแต่เข้าใจอารมณ์ไหมครับ เอิร์ธมันก็เป็นได้แค่ที่ปรึกษาแต่แม่เป็นผู้ใหญ่และเป็นคนที่ผมยำเกรงมากที่สุดในชีวิต อย่างน้อยๆ แค่ได้แชร์ปัญหาก็รู้สึกอุ่นใจเพราะผมรู้ว่าแม่ช่วยผมได้แน่นอน แต่ว่าตอนนี้แม่ไม่เข้าใจผมมมม!!
[หรือว่าทำผู้หญิงท้อง!]
“เฮ้ยแม่!”
ผมกำลังจะวางสายเสียงที่ดังทะลุเครื่องของแม่ทำผมหัวใจกระตุกวูบ ชะงักค้างทันที
[จริงเหรอ ไอ้ลูกทรพีนี่! บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ระวังๆ หน็อย นี่ถ้าอยู่ใกล้เนี่ยฉันจะเอาปังตอสับให้ขาดเลย ฮึ่ม!!]
“มะ..แม่ใจเย็นก่อน ผมคิดถูกแล้วจริงๆ ที่ไม่ไปพูดต
