อึก! สะโพกผม...
ความรู้สึกปวดหนึบย่ำกรายทันทีที่ลืมตาตื่น ผมขยับลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก กวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความมึนงง ในหัวกลวงไปหมด คำถามแรกผุดเข้ามาในหัว
เมื่อคืน... เกิดอะไรขึ้น
“....” ความคิดผมสะดุดกึกกะทันหันเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา พี่กันต์หยุดอยู่ที่หน้าประตู มองสบตาผมนิ่งชั่วขณะก่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าโดยทั้งตัวมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวเอาไว้แบบหมิ่นเหม่
หัวใจผมสั่นระทึก ใบหน้าชาหนึบเมื่อความทรงจำน่าอายเมื่อคืนผุดวาบเข้ามาในหัว นั่งลนลานอยู่บนเตียงอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ตื่นแล้วเหรอ”
พี่กันต์เอ่ยถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมพยักหน้าตอบเสียงตะกุกตะกัก ยังไม่รู้ว่าควรรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไงดี
“คะ..ครับ...”
“เที่ยงแล้ว มึงมีเรียนหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า ...นึกในใจวันนี้วันเสาร์ แต่ไม่กล้าพูด
“จริงสิวันเสาร์นี่หว่า”
“....”
ผมลำบากใจชะมัดเลย อยากให้พี่กันต์ออกจากห้องอย
