ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา หลังความเปลี่ยวเหงาผ่านพ้นอารมณ์กรุ่นโกรธก็เข้ามาแทนที่ ผมโกรธพี่กันต์แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจและปลอบตัวเองว่าอีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น
เดี๋ยวก็คงลืม...
ผมมองหาเสื้อมาสวม ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรู้สึกตึงๆ ในหัว เดินเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ใช้เวลาอยู่ข้างในนานขนาดไหน กลับออกมาอีกทีก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของโจ๊กโชยแตะจมูก
ผมชะงักกึกเมื่อเห็นพี่กันต์นั่งอยู่บนโซฟาตัวที่ผมเพิ่งจะลุกออกมา และข้างหน้าเขามีโจ๊กคัพร้อนๆ วางอยู่
“โจ๊ก ทำมาให้ กินสิ”
ผมอึ้งนิดๆ ไม่คิดว่าพี่กันต์จะทำแบบนี้หลังรู้ความจริง เขาส่งสายตาเรียกให้ผมไปนั่งลงข้างๆ ผมมองถ้วยโจ๊กคัพสำเร็จรูปนั่นอย่างไม่สนใจไยดี นึกถึงท่าทีของเขาก่อนนี้แล้วอารมณ์มันขึ้น
“ผมไม่กิน”
“ต้องกิน”
คนเผด็จการ! ผมจ้องหน้าพี่กันต์ด้วยสายตาขุ่นเคือง
“ผมไม่กินโจ๊กคัพ”
“แล้วมึงจะกินอะไร”
“ผมอยากกินเกี๊ยวน้ำ”
“หา?”
“ถ้าพี่ให
