ตอนที่ 8 ชีวิตต้องก้าวเดินต่อ
1525 Words
ช่วงชีวิตภายในมหาวิทยาลัยกำลังจะจบลง เมื่อฟ้าใกล้จะเรียนจบปีสี่แล้ว ทั้ง ซีเนียร์โปรเจ็ค และการสอบต่างๆก็รุมเร้าเข้ามาในช่วงเวลาเดียวกัน ฟ้าเลือกที่จะเช่าห้องพักเล็กๆ อยู่ และทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วย
แพรวาคอยช่วยเหลือฟ้า แม้จะสงสัยว่าก่อนหน้านี้ทำไมเพื่อนสนิทถึงได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย แต่หลังจากที่แม่จากไปก็กลับไปใช้ชีวิตแบบยากลำบาก กระนั้นก็ไม่กล้าจะเอ่ยปากถามเพื่อนเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว
“ยัยฟ้า เอาอันนี้ไปเสิร์ฟ” เสียงของเจ๊เจ้าของร้านอาหารตามสั่งตะโกนเรียกหญิงสาวเสียงดัง อากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้เหงื่อไหลพรากไปทั่วทั้งตัว
ฟ้าปาดเหงื่อ ก่อนจะยกถาดอาหารเดินไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าที่กำลังนั่งรอทานอาหารอย่างเร่งรีบ
ช่วงเที่ยงตรงจะเป็นเวลาที่ยุ่งและวุ่นวายมากที่สุด ร้านอาหารจะเต็มไปด้วยผู้คนมากมายทั้งที่มาทานที่ร้านและสั่งออนไลน์ ทำให้เกิดความวุ่นวายไม่น้อย
แต่สิ่งที่ทำให้ฟ้าเลือกจะทำงานที่นี่ก็คงไม่พ้นเรื่องค่าแรง ถึงจะงานหนักและเหนื่อย แต่เงินที่ได้ก็คุ้มกับแรงที่เสียไปเช่นกัน
“อะ ค่าแรง”
“ขอบคุณค่ะเจ๊” ฟ้ารีบรับแบงค์ร้อยห้าใบมาเก็บไว้ หากเป็นเธอเมื่อก่อนเงินแค่นี้คงจะหาได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้กลับเป็นสิ่งที่เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา
“พรุ่งนี้ร้านปิดนะ พักผ่อนบ้าง” เจ๊หันมาบอกในระหว่างที่เธอกำลังงุ่นง่านอยู่กับการช่วยปิดร้าน
“ค่ะเจ๊”
แต่หลังจากเสร็จงานนี้ ก็ยังมีงานพาร์ทไทม์อีกร้านที่เธอทำควบกันไป ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่ช่วงนี้ต้องใข้เงินเยอะมากจริงๆ เธอจึงต้องทนทำต่อไปอีกสักเดือนสองเดือนก่อน
“เหนื่อยชะมัด”
“เมื่อไหร่จะเรียนจบสักทีเนี่ย”
ฟ้าเดินไปบ่นกับตัวเองไปตลอดทางระหว่างที่เดินไปร้านอาหารอีกร้านที่อยู่ไกลจากร้านอาหารตามสั่งไปอีกหน่อย
“อ้าว มาแล้วเหรอ” เสียงของเพื่อนร่วมงานเอ่ยทักทาย เมื่อเธอเดินเข้าไปในร้าน
ฟ้าส่งยิ้มพลางทักทายกับทุกคน สัปดาห์นี้เธอได้กะดึก โชคดีที่ช่วงนี้ไม่มีเรียนช่วงเช้า ทำให้เธอสามารถพักผ่อนและนอนตื่นสายได้อีกหน่อย ไม่ต้องรีบร้อนตื่นแต่เช้า
“วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ พนักงานลากันหลายคนเลย” ผู้จัดการร้านเอ่ยบอกระหว่างที่กำลังเตรียมของเปิดร้าน
ที่นี่เป็นบาร์นั่งชิลล์เปิดในช่วงกลางคืน แต่ลูกค้าค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว เพราะไม่ได้มีขายแค่แครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แต่มีครัวทำอาหารด้วย ส่วนใหญ่จึงมีคนมาฉลองกันที่นี่เสมอ
“ฟ้า จัดการที” เสียงของผู้จัดการร้านตะโกนบอก ทันทีที่มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาภายในร้าน
แต่เมื่อฟ้าเห็นใครคนหนึ่งในกลุ่มนั้น ก็อยากจะตีตัวเองแรงๆ ที่ดันมาว่างเอาเวลานี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ยุ่งวุ่นวายกับลูกค้าคนอื่นอยู่แท้ๆ
“อ้าว ฟ้า” เสียงทักทายที่เจ้าตัวไม่ค่อยจะอยากได้ยินนัก ทำให้ฟ้าต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ค่ะ”
“เธอรู้จักกันเหรอ” ใครคนหนึ่งในกลุ่มลูกค้าที่มาด้วยกันเอ่ยถามขึ้น
“ใช่ ฟ้าเป็นเพื่อนร่วมคณะของฉันน่ะ” น้ำเสียงที่ฟังดูเสแสร้งมากกว่าจริงใจ มองก็รู้ว่านีน่ากำลังคิดที่จะทำอะไรบางอย่าง
“ว้าว เธอสวยมากเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฟ้ายิ้มรับพลางเอ่ยขอบคุณ ระหว่างนั้นก็พาลูกค้าไปนั่งที่ห้องวีไอพีที่จองเอาไว้
“ฟ้า เธออยู่ทำงานที่ห้องนี้แหละ ฉันบอกกับผู้จัดการแล้ว”
“ค่ะ” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันพลางกัดฟันกรอด แม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้
“สั่งอาหารกันเถอะ เอาเป็นสปาเกตตี้คาโบนาร่า สเต๊กเนื้อวากิว แล้วก็... เอาอะไรอีกดีนะ ฟ้าแนะนำหน่อยสิ”
“งั้นฟ้าขอแนะนำเป็นเมนูซิกเนเจอร์ของทางร้านนะคะ เป็น ‘พาสต้าครีมซอสกุ้ง’ กับ ‘สเต๊กแซลมอนมะนาว’ ค่ะ” ฟ้าเอ่ยแนะนำ พลางเปิดชี้รูปในเมนูอาหาร สายตาที่นีน่าจ้องมองมาที่เธอ ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนอะไรในใจหรือเปล่า
“เอาที่เธอแนะนำมาอย่างละหนึ่งแล้วกัน”
“ขอไวน์ด้วยสามขวด เอายี่ห้อที่ ‘แพงที่สุด’ ในร้านนี้เลยนะ”
“รอสักครู่นะคะ” หลังจากที่ทุกคนสั่งอาหารเสร็จ ฟ้าก็เดินกลับที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า
ไม่รู้ว่าคราวนี้จะโดนแกล้งยังไงอีก แต่อย่างน้อยขอให้เธอทนและผ่านมันไปได้ก็พอ เพราะไม่อยากต้องโดนไล่ออกจากงานด้วยเรื่องทะเลาะวิวาท
“ฟ้า รู้จักกันเหรอ” เพื่อนร่วมงานที่แก่กว่าเธอเกือบสี่ปี หันมาถามด้วยความสงสัย
“ค่ะ เรียนอยู่คณะเดียวกัน”
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“ถ้าเจอคนอื่น ฟ้าก็คงจะดีใจ แต่ไม่ใช่สำหรับยัยนี่” อาจจะดูอคติไปหน่อย แต่เธอไม่เคยเจอนีน่าที่จะเข้ามาคุยด้วยดีๆ แบบไม่มีอะไรแอบแฝงเลยสักครั้ง
“เอาหน่าๆ อดทนหน่อย เห็นให้ทิปมาตั้งเยอะที่ขอให้เธอไปดูแลโต๊ะของพวกเขา” ทิปที่นีน่าส่งให้กับผู้จัดการนั้นมากจนปฏิเสธไม่ได้ อีกทั้งนีน่ายังกำชับว่าขอเพียงแค่ฟ้าคนเดียว คนอื่นห้ามเข้าไปยุ่งเด็ดขาด
“ค่ะ ฟ้าจะอดทน”
ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นก็ต้องยอมทนต่อให้ทุกอย่างจบๆ ไป แค่ครั้งเดียวคงจะไม่ได้มีเรื่องใหญ่โตนักหรอก อย่างมากก็น่าจะแค่โดนนีน่าแซะก็เท่านั้น
หลังจากที่อาหารเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ฟ้าก็รีบยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะทันที ก่อนจะไปยืนอยู่ที่มุมห้องระหว่างที่ลูกค้ากำลังทานอาหารและพูดคุยกัน
“เมื่อวานก่อนฉันได้ยินว่านายไปได้เด็กมาใหม่อีกแล้วเหรอ” นีน่าหันไปถามเพื่อนสนิทผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อืม น้องเขามาเสนอตัวให้ฉัน ก็เลยช่วยเหลือเอาไว้สักหน่อย”
“แหม นายนี่ใจดีจังเลยนะ สนใจรับเลี้ยงเพิ่มอีกสักคนไหม”
“ทำไม เธอมีเด็กที่ไหนจะเสนอให้ฉัน”
“ก็... ฟ้า สนใจไหมจ๊ะ เพื่อนของฉันคนนี้สายเปย์มาก เธอน่าจะอยู่ได้สบายๆ ไม่ต้องมาทำงานแบบนี้เลย” นีน่าหันมาเอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนอยู่มุมห้อง
“...” คนถูกถามนิ่งเงียบ ไม่อยากจะเสวนากับอีกฝ่าย เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต
“ทำไมไปพูดแบบนั้นล่ะ” เพื่อนผู้ชายเอ่ยปรามขึ้น
“เมื่อก่อนฟ้าก็น่าจะเคยทำไม่ใช่เหรอ เห็นใช้ชีวิตสุขสบายจะตายไป แต่พอแม่เสียก็ต้องมาทำงานงกๆ อยู่แบบนี้ เสี่ยคนนั้นคงจะเบื่อเลยเขี่ยทิ้งพอดีสินะ นายสนใจไหมล่ะ”
“ถ้าว่างมากก็เอาเวลาไปสนใจเรื่องของตัวเองเถอะ ไม่ต้องมายุ่มย่ามกับชีวิตของคนอื่น” น้ำเสียงประชดประชันด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องวีไอพีโดยไม่สนใจคนที่ส่งเสียงเรียกตามหลังมาเลยแม้แต่น้อย
“อ้าว ทำไมออกมาแล้วล่ะ”
“ฟ้าทนไม่ไหวจริงๆค่ะ” ฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ดูก็รู้ว่ายัยนั่นจงใจจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ไปเองก็ได้”
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร” ฟ้ามองแผ่นหลังของเพื่อนร่วมงานที่เดินเข้าไปในห้องวีไอพี ก่อนจะหันมารับช่วงต่อเดินเสิร์ฟอาหารโซนอื่นๆ ภายในร้านแทน
นีน่าที่เห็นฟ้าเดินออกไปอย่างไม่สนใจเธอ ก็ยิ้มเยาะด้วยความสะใจในขณะที่เพื่อนๆ คนอื่นต่างก็ไม่ได้ชื่นชอบในการกระทำของนีน่าสักเท่าไหร่
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาหน้าที่แทนฟ้าค่ะ” พนักงานที่เข้ามาใหม่เรียกความสนใจของทุกคน ก่อนที่นีน่าจะพยักหน้าเบาๆ และหันมาสนใจกับการเม้าท์มอยกับเพื่อนต่อ
แต่หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เรียกให้ผู้จัดการออกมาหาอย่างกะทันหัน
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าลูกค้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”
“พนักงานคุณไร้มารยาทมากค่ะ คนที่ชื่อ ฟ้า ไล่ออกให้หน่อยนะคะ” นีน่าเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
“เอ่อ... เดี๋ยวทางร้านจะอบรมพนักงานให้นะคะ”
“ไม่! ไล่มันออก”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ แบบนั้นร้านเราก็ทำผิดกฎหมายแรงงานสิคะ”
“หึ้ย ฉันจะให้คุณพ่อปิดร้านนี้ คอยดูเถอะ” นีน่าแสดงอาการไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดผมเดินเชิ่ดออกไปจากร้าน ไม่สนใจเพื่อนๆ ที่มาด้วยกันและกำลังรู้สึกขายหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
- Writer
