รักกันในวันฟ้าใส

ตอนที่ 2 สัญญาคู่นอน

หญิงสาวรีบมาตามนัดในวันถัดมา แม้จะไม่ชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหากไม่ลองพูดคุยข้อเสนอที่เขายื่นให้ เธอจะต้องหาเงินมารักษาแม่ไม่ทันแน่ๆ

“มาไวดีนะ” น้ำเสียงยียวนเอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ

“คุณรู้เรื่องของฉันได้ยังไง” เธอเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ก็จริงอยู่ที่วันนี้เธอนัดกับเขาเพื่อคุยเรื่องข้อเสนอ แต่ว่าเธอก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าเขารู้เรื่องนี้มาจากไหน

“บังเอิญเห็นน่ะ”

“ก็เลยใช้วิธีนี้หาประโยชน์ใส่ตัวเลยเหรอคะ” ฟ้าแอบแซะจิกกัดคนตรงหน้าเบาๆ ส่วนคนถูกแซะกลับนั่งส่งยิ้มกวนๆ ให้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของเธอ

“ผมก็แค่อยากช่วย... ก็เท่านั้น” ชายหนุ่มพูดอย่างเล่นลิ้น

“ค่ะ! ถ้างั้นข้อเสนอของคุณว่ายังไงคะ” ฟ้ากระแทกเสียง ก่อนจะรีบเบี่ยงเข้าประเด็นสำคัญที่เธอตั้งใจจะมาคุยกับเขาวันนี้

“มาเป็นคู่นอนของผมสิ”

“ไม่ผิดจากที่คิดไว้จริงๆ สินะ”

“เงินค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอและเงินใช้จ่ายส่วนตัว ผมจ่ายให้คุณได้ทั้งหมด” ทอยยื่นข้อเสนอ พลางยกยิ้มที่มุมปาก มองคนตรงหน้าที่กำลังลังเล

แม้จะคิดมาตลอดทั้งคืน แต่พอมาเจอคนตรงหน้ากับตัวกลับยังลังเลอยู่ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เธอก็อาจจะไม่คิดมากขนาดนี้ แต่ผู้ชายคนนี้มองยังไงก็ดูเจ้าเล่ห์ชอบกล และเขายังเป็นคนใกล้ตัวอีกต่างหาก

“และทุกอย่างจะเป็นความลับ ในระหว่างนั้นเธอก็ต้องห้ามมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น ฉันจะมาหาเธอก็ต่อเมื่ออยากมา” นี่สินะ ความสัมพันธ์แบบคู่นอน เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมานั่งฟังข้อเสนอแบบนี้

“ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ถ้าเธอตกลง ฉันโอนให้ทันทีห้าแสน”

“ตกลงค่ะ” เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้เธอถอยกลับก็คงจะยาก และเธอก็คิดมาก่อนแล้วว่าจะต้องมีข้อตกลงแนวนี้ซึ่งก็เป็นไปตามคาด

ฟ้าตอบตกลงอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป คนยื่นข้อเสนอยกยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโอนเงินให้คนตรงหน้าทันที

“เอาไลน์มา แล้วก็ส่งเลขบัญชีมาด้วย”

ทันทีที่เพิ่มเพื่อนในไลน์และส่งเลขบัญชีไป เงินจำนวนห้าแสนก็แจ้งเตือนเข้าบัญชีของเธอ แม้จะเสียใจอยู่บ้างแต่พอเห็นยอดเงินเธอก็ดีใจที่จะได้เอาไปจ่ายค่ารักษาของแม่มากกว่า

“นับจากนี้ไปเธอคือคู่นอนของฉัน” ทอยย้ำเตือนสถานะอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง และนัดกับเธออีกครั้ง

“พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอที่บ้าน เก็บของแล้วย้ายมาอยู่ที่คอนโด” “ค่ะ” หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จ ร่างสูงก็เดินกลับเข้าไปในบริษัท ขณะที่ฟ้ากำลังดีใจและรีบมุ่งหน้าไปจัดการเรื่องรักษาของแม่ที่โรงพยาบาลเป็นอย่างแรก

ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ฟ้าก็รีบวิ่งตรงไปยังห้องชำระเงินที่อยู่ด้านล่างสุด และรีบทำทุกอย่างให้เสร็จทันที

“ชำระเงินเรียบร้อยแล้วค่ะ” พยาบาลหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยพร้อมกับยื่นใบเสร็จหลังจากชำระเงินให้กับเธอ

ฟ้ารับมันมาพลางจ้องมองค่าใช้จ่ายในการรักษาต่อเดือนที่สูงกว่าโรงพยาบาลมาก แต่นี่เป็นหนทางเดียวที่พอจะช่วยให้แม่ของเธอฟื้นขึ้นมาได้ ความหวังเดียวที่จะรั้งแม่เอาไว้ได้

“แม่ ฟ้าคิดถึงแม่นะ”

“รีบๆ ตื่นขึ้นมาหาฟ้านะคะ”

“ฟ้ารักแม่นะ”

หญิงสาวพร่ำบอกและภาวนาต่อหน้าร่างที่นอนแน่นิ่ง ไม่ไหวติง แม้ความหวังจะริบหรี่แค่ไหน แต่อย่างน้อยก็ยังมีความหวัง เธอจะหมดหวังไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากที่จัดการทุกอย่างที่โรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ต้องรีบไปที่มหาวิทยาลัยต่อเพราะวันนี้เธอมีเรียนช่วงบ่าย เลยรวบไปจ่ายค่าเทอมที่ห้องการเงินด้วย

“ฟ้า ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยมาเรียนเลยล่ะ” เสียงเอ่ยถามของอดีตเพื่อนสนิทอย่าง นีน่า ดังขึ้นระหว่างที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้องการเงิน

“พอดีว่าฉันยุ่งๆ เรื่องแม่น่ะ”

“แล้วนี่มาจ่ายค่าเทอมที่ค้างไว้ทีเดียวหมดเลยเหรอ” อีกฝ่ายถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอแอบไปเห็นฟ้าทำงานพาร์ทไทม์อยู่หลายที่ มหาวิทยาลัยก็ไม่ค่อยมาเรียน จึงเกิดความสงสัย

“อืม”

“โห ไปหาเงินมาจากไหนตั้งเยอะแยะ ปิดจบทีเดียวก็ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ” นีน่าแสร้งถาม

“เงินเก็บของที่บ้านน่ะ”

“งั้นเหรอ นึกว่าไปเป็นเด็กเสี่ยที่ไหนแล้วได้เงินมาซะอีก”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอเหรอ?” เธอไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลยสักนิด ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยจะสนใจใยดี ทำไมตอนนี้ถึงได้มาถามไถ่กัน

“โมโหอะไรของเธอเนี่ยฟ้า ฉันก็แค่ถามเพราะ ‘เป็นห่วง’ ” นีน่าเน้นย้ำคำสุดท้าย ก่อนจะส่งยิ้มเสแสร้งให้กับเพื่อนที่เคยสนิทกัน

“เป็นห่วงเหรอ? ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้อง” หญิงสาวเดินออกจากมหาวิทยาลัยมาอย่างไม่สบอารมณ์ มองมาตั้งแต่หน้ามหาวิทยาลัยยังรู้เลยว่ายัยนั่นจ้องจะหาเรื่องเธอ ชีวิตของยัยฟ้าคนนี้แทบไม่เคยสงบสุขเลยจริงๆ และคงจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ ด้วยสิ

“เบื่อชะมัด” ฟ้าเอ่ยอย่างเซ็งๆ ก่อนจะรีบเรียกแท็กซี่กลับบ้าน

~วันต่อมา~

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก ทอยไม่เข้าบริษัทวันนี้ เพราะเขาตั้งใจว่าจะมาช่วยหญิงสาวเก็บของที่บ้านก่อน

“มาทำไมแต่เช้าค่ะ” เพิ่งจะแปดโมง แต่ทอยกลับมารอที่หน้าบ้านแล้ว เธอเพิ่งจะตื่นด้วยซ้ำ

“ไม่เชิญผมเข้าไปในบ้านหน่อยเหรอ”

“ก็คุณมาก่อนเวลานัดทำไมล่ะคะ” หญิงสาวตอบพลันเดินหนีกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

ทอยรีบปีนข้ามรั้วเข้าไปด้านในอย่างไม่มีทางเลือก แต่กลับพบว่าประตูรั้วไม่ได้ล็อกกลอนเอาไว้ด้วยซ้ำ

“แล้วทำไมไม่บอก” เขาบ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของหญิงสาว

ภายในบ้านค่อนข้างกว้างขวาง แต่ข้าวของภายในบ้านแทบไม่มีอะไรเหลือเลย เป็นเพียงบ้านโล่งๆ ที่มีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น เขานั่งรออยู่ด้านล่างในระหว่างที่หญิงสาวยังไม่ลงมา

“ฉันเก็บของเสร็จแล้วค่ะ”

“เมื่อกี้คุณแกล้งผมเหรอ”

“เปล่าค่ะ ก็คุณไม่มีตาเอง” ยอมเป็นคู่นอนก็ใช่ว่าจะต้องเป็นฝ่ายยอมทุกเรื่องเสียเมื่อไหร่ ฟ้าเอ่ยตอบเขาอย่างกวนๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รถ

เพียงไม่นานก็มาถึงคอนโดหรูที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ฟ้าเคยมีความฝันที่จะมีคอนโดแบบนี้ไว้เป็นของตัวเอง แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้มาลองอาศัยอยู่ก่อนที่จะได้ซื้อเองอีก

ทอยทำหน้าที่เป็นสุภาพบุรุษด้วยการช่วยเธอยกของทั้งหมดขึ้นไปบนห้อง แต่กว่าจะถึงก็เหงื่อตกพอสมควร เพราะเขาเป็นฝ่ายยกอยู่คนเดียว

“คุณอยากทำเอง ฉันไม่ได้ขอให้ช่วย” เขาไม่รู้เลยว่าควรจะรู้สึกยังไง ฟ้าก็ยังคงเป็นฟ้าเหมือนเดิม ไม่เคยยอมพูดดีๆ กับเขาเลยสักครั้ง

เธอไม่ได้สนใจใยดีเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในข้อตกลง เธอมีหน้าที่แค่ทำตามข้อตกลงก็เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเอาใจเขา

“เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”

“นี่ บัตรเครดิต รูดได้ไม่อั้นจนกว่าจะเต็มวงเงิน แต่ผมบอกไว้ก่อนนะ ถ้าคุณรูดเยอะมากเท่าไร ผมก็จะยิ่งทบต้นทบดอกคืนมากเท่านั้น” ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะทิ้งคำขู่เอาไว้ก่อน เพราะกลัวว่าจะโดนคนตรงหน้าแกล้งเอาคืนจนขนหน้าแข้งร่วงไปก่อน

“ค่ะ” รอยยิ้มยียวนบนใบหน้าสวย มองดูยังไงก็เจ้าเล่ห์ไม่แพ้เขาเลยสักนิด

“เดี๋ยวผมจะมาหาใหม่วันหลัง เตรียมตัวไว้ให้ดีนะ” ก่อนที่จะออกไป เขาก็ไม่ลืมที่จะเตือนอีกครั้งถึงหน้าที่ของเธอ

ฟ้าไม่ใส่ใจ หันกลับมาจัดแจงข้าวของทั้งหมดที่เอามา ซึ่งมีไม่มากเพราะข้าวของมีค่าภายในบ้านที่พอจะขายได้ เธอเอาไปขายจนหมดแล้ว เหลือเพียงของใช้ส่วนตัวและของที่มีคุณค่าทางใจไม่กี่ชิ้นที่เก็บเอาไว้