คามิเลียเดินทางกลับมาถึงห้องของเธอ แม้ว่าในห้องจะเงียบปราศจากเสียงใดๆ นอกจากเสียงร้องไห้ของเธอเอง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยเสียงที่ร้องถามเธอตลอดการเดินทางกลับมา ทุกคำพูดของจอมทัพที่บอกว่าเขาต้องแต่งงานกับคนอื่น ยังคงสะท้อนอยู่ในหูของเธอเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจ เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียง มองไปยังสร้อยคอที่จอมทัพเคยให้ มันยังคงอยู่บนคอของเธอ เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่เธอเคยเชื่อว่าจะไม่มีวันจบลง
“ทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนี้...” คามิเลียกระซิบกับตัวเอง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมาไม่หยุด
ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา เธอและจอมทัพได้สร้างความทรงจำร่วมกันมากมาย ทั้งเสียงหัวเราะ คำสัญญา และความผูกพันที่ทำให้เธอรู้สึกเชื่อว่าเขาจะได้เป็นคู่ชีวิตของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เธอเชื่อว่าเขาเลือกเธอ แต่วันนี้ความจริงกลับพังทลายความฝันของเธอลงย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี เธอพยายามทำใจว่าการแต่งงานของเขากับคนอื่นอาจเกิดขึ้นได
