เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ แต่ละนาทียาวนานเหมือนหนึ่งวัน คามิเลียใช้ชีวิตอยู่กับนักรบในคอนโดหรูของเขา เวลาเขาออกไปข้างนอกเธอก็ต้องไปกับเขาด้วย เขามอบทุกอย่างให้เธอ เงินทองและของใช้หรูหรา
แต่ในทุกวันเธอกลับรู้สึกเหมือนการถูกกักขังมากกว่า เธอโหยหาการใช้ชีวิตอย่างอิสระ ความเศร้าและความกดดันเริ่มถาโถมเข้ามาในใจของเธอ จนเธอเริ่มสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างช้าๆ อาการซึมเศร้าเริ่มเข้าครอบงำ
คามิเลียใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งเงียบๆ ในห้อง มองออกไปยังหน้าต่างโดยไม่พูดอะไร ความหวังใดๆ ที่เธอเคยมี ถูกบีบคั้นจนเหลือเพียงความว่างเปล่า
เธอมักจะแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปเก่าๆ ที่เธอเคยถ่ายกับจอมทัพ ภาพเหล่านั้นคือสิ่งเดียวที่ยังคงให้ความหมายกับเธอ แม้จะทำให้เธอเจ็บปวดทุกครั้งที่มอง แต่มันก็เป็นเครื่องเตือนใจถึงความรักที่เคยมี และเป็นเสี้ยวความสุขที่ทำให้เธออยากมีลมหายใจต่อไป
“โอ๊ย!!!” หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื
