เรือนรักเรือนนิรมิต (เรือนคุณหลวง)

7.นางวิปลาส

แม่พิศเดินรี่ลงจากเรือนตรงไปยังท่าน้ำด้วยท่าทางไม่สมอารมณ์ โดยมีคุณหญิงชื่นกับแม่ชมบุตรสาวเดินตามลงมา พ่อพร้อมเดินรั้งท้าย

“คุณพี่คะ หล่อนอาจจะวิปลาสอย่างที่พ่อพร้อมบอก”

“ใช่ค่ะคุณป้า หลานก็เห็นด้วย ดูหล่อนแต่งเนื้อแต่งตัวสิคะ ใช่ชาวเราที่ไหนกัน”

แม่พิศพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติให้มากที่สุด เมื่อคุณหญิงชื่นและแม่ชมพูดราวจะเชื่อว่าหล่อนคนนั้นวิปลาสจริง แม้จะแคลงใจกับผู้หญิงแปลกหน้าในห้องหอของลูกชายและอยากจัดการให้รู้ความ แต่ตอนนี้หล่อนก็จำต้องไปตามน้ำ เมื่อลูกชายบอกว่าหญิงแปลกหน้าอาจวิปลาสจึงกรีดร้องไม่หยุด หล่อนก็จะเออออตามนั้น หมายใจว่าส่งผู้มาร่วมงานกลับให้หมดก่อน จากนั้นค่อยขึ้นไปจัดการ

“ดูหล่อนสิคะ กรีดร้องแบบนั้น คนดีๆ ที่ไหนเขาทำกันคะ หลานว่าส่งหล่อนให้คุณตำรวจหรือไม่ก็โรงยาเถอะค่ะคุณป้า ให้อยู่แบบนี้คงไม่ดีแน่”

แม่พิศถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่เพราะเสียงกรีดร้องของหญิงแปลกหน้าดังมาถึงท่าน้ำจริงๆ แววตาขุ่นจัดตวัดมองลูกชายที่ยืนหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่หล่อนเห็นคาตาว่าลูกชายกำลังโอ้โลมแม่หญิงแปลกหน้านั้นอยู่บนเตียง หากหล่อนไม่ขึ้นไปเห็น อะไรๆ ก็อาจจะเป็นไปตามครรลอง

“จริงค่ะคุณพี่ แต่น้องว่าส่งให้คุณตำรวจเถอะค่ะ เกิดหล่อนไปลักขโมยของที่เรือนไหนมา คุณพี่กับพ่อพร้อมจะเดือดร้อนได้นะคะ นะพ่อพร้อม ส่งหล่อนให้คุณตำรวจไปดีกว่า”

แม่พิศสบสายตาลูกชายหมายจะให้พ่อพร้อมเป็นคนตอบ ทว่าเจ้าของดวงตาคมเข้มกลับสงบนิ่งไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธสิ่งที่คุณหญิงชื่นกับแม่ชมเสนอแนะ

“คุณน้ากับคุณชมลงเรือเถอะครับ ประเดี๋ยวจะถึงพระนครค่ำ ทางนี้ผมจะจัดการเอง”

และสิ่งที่ลูกชายพูดออกมาก็ทำให้คนเป็นแม่ต้องเม้มปากอึ้ง แต่จะมีสิ่งใดที่ดีไปกว่าสนับสนุน

“คุณหญิงกับหนูชมไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ประเดี๋ยวฉันจะให้บ่าวไปตามคุณตำรวจมาอย่างเร็ว ต้องไต่ถามกันให้รู้ความ ฉันจะไม่ยอมเสียชื่อแน่ค่ะ ถ้าหล่อนเป็นขโมยก็จะส่งให้คุณตำรวจไป แต่ถ้าวิปลาสก็จะให้คุณตำรวจพาไปส่งที่โรงยาต่ออีกที”

แม่พิศยืนมองจนเรือของพระยาพิศาลเคลื่อนไปไกลจึงได้หันหาบุตรชาย พ่อพร้อมยังคงหน้านิ่งทั้งที่เสียงกรีดร้องนั้นยังดังต่อเนื่อง

“พ่อพร้อม ไปคุยกับแม่บนเรือนเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เอาจริงเอ่ยออกไป ปรายตามองลูกชายก่อนจะเชิดหน้าให้รู้ว่าไม่สบอารมณ์หมาย

“ครับคุณแม่” พ่อพร้อมรับคำ และเดินตามแม่ที่ก้าวนำไป ดวงตาคมเข้มมองด้านหลังของผู้เป็นแม่ แม้ว่าแม่จะเป็นสุภาพสตรีร่างเล็กดูแบบบาง แต่อำนาจของแม่ก็แผ่ปกคลุมผู้คนไปทั้งเรือน รวมทั้งตัวเขาด้วย

เรือยนต์คันโก้ของพระยาพิศาลแล่นตรงสู่เส้นทางกลับพระนคร แม่ชื่นหันมองบุตรสาวที่นั่งนิ่งแต่ดวงตาไม่ส่อแววว่านิ่งดั่งหน้าสักนิด

“แม่ชม ลูกคิดว่าผู้หญิงคนนั้นวิปลาสจริงรึ”

“จริงหรือไม่จริง ลูกไม่รู้ดอกค่ะคุณแม่ ลูกรู้แต่ว่าลูกจะไม่ยอมให้คุณพี่ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเมียทั้งนั้น”

“อ้าว... แล้วจะทำอย่างไรลูก แม่ชมก็เห็นว่าพ่อพร้อมกับนังคนนั้น...”

แม่ชื่นอึกอักเพราะภาพแรกที่เห็นคือพ่อพร้อมคร่อมทาบอยู่บนตัวหญิงแปลกหน้าในกิริยากำลังซุกไซ้ปล้ำจูบ ถ้าไม่มีใครเข้าไปเห็น สิ่งที่จะเกิดต่อจากนั้นก็คงไม่แคล้ว ทั้งหญิงวิปลาสที่ไหนกันจะขึ้นไปบนเรือนได้ โดยเฉพาะเข้าไปอยู่ในห้องนอนที่กำหนดไว้เป็นเรือนหอของพ่อพร้อม นอกเสียจากเจ้าของเรือนจะพาขึ้นไป

“ลูกเชื่อคุณพี่ค่ะ ถ้าคุณพี่บอกว่าไม่มีอะไรก็จะต้องไม่มีอะไร เพราะถ้ามี... ลูกก็จะกำจัดซะ ลูกจะไม่ยอมให้คุณพี่มีเมียบ้านนอกอย่างนังเครือฟ้าแน่ คุณป้าทาบทามลูกกับคุณแม่แล้ว ลูกก็จะถือเป็นคำมั่นที่คุณพี่พร้อมต้องทำตาม”

แม่ชื่นอึกอักหน้าเหวอเพราะที่ลูกสาวพูดไม่ได้ถูกทั้งหมด “จะถือว่าคุณป้าทาบทามได้อย่างไรลูก ก็ลูกเองที่บอกให้แม่ยั้งคุณป้าไว้ก่อน ให้แค่ลูกกับพ่อพร้อมได้มักคุ้นกันไว้ก็พอ”

“คุณแม่ก็ทำให้เป็นการทาบทามสิคะ คุณป้ากับคุณพี่พร้อมจะได้ปฏิเสธไม่ได้”

“แล้วถ้าพ่อพร้อมไม่ยอมล่ะลูก ถ้ายืนยันจะเอานังคนนั้นเป็นเมีย”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ลูกก็จะให้มันเป็นเมียบ่าว”

“ว่าอย่างไรนะแม่ชม! แม่ชมจะยอมให้พ่อพร้อมมีเมียบ่าวรึ” แม่ชื่นเสียงหลงเพราะหล่อนเกลียดนักนังพวกเมียบ่าว โดยเฉพาะหากเป็นเมียบ่าวที่ผัวรักมาก เมียเอกก็ไม่พ้นจะเจ็บช้ำ หล่อนไม่หมายใจให้ลูกต้องเผชิญอย่างที่หล่อนเป็น เพราะการเป็นเมียเชิดหน้าแต่ผัวไม่รัก มันเจ็บเสียกว่าทุกสิ่ง

“ค่ะคุณแม่ แต่มันจะเป็นได้แค่ ‘บ่าว’ ลูกจะเหยียบมันให้จมดิน มันจะไม่มีทางเผยอขึ้นมาเป็นเมียคุณพี่แน่นอน แล้วมันก็ต้องปาดคอตายอย่างนางเครือฟ้า”

แม่ชื่นอ้าปากค้างเอามือทาบอกกับความคิดของบุตรสาว ด้วยหล่อนเป็นสตรียุคเก่าที่ต้องทำตามทุกอย่างที่ผัวต้องการ การจะต่อต้านหรือตบตีกับเมียอื่นๆ หล่อนไม่นิยม เพราะถือตนว่าสูงส่งผู้หญิงพวกนั้น แม้จะต้องหวานอมขมกลืน แต่หล่อนก็ยังได้ชื่อว่าเป็นเมียเอก แต่แม่ชมไม่เหมือนหล่อนสักนิด นิสัยใจคอแม่ชมนั้นเหมือนท่านเจ้าคุณพิศาลทุกอย่าง และแม้ความคิดของลูกจะร้ายกาจแต่หล่อนก็คงห้ามหรือขัดใจไม่ได้

“แม่ชมของแม่เฉลียวฉลาดนัก”