(Talk ฟูยุ เรียว)
แต่ผมก็อดห่วงเธอไม่ได้จนต้องถ่อตัวเองมายังร้านขายยานี่
“รับอะไรดีคะ พนักงานสาวสวย” คนหนึ่งยิ้มโปรยตาให้ผม
สายตาบ่งบอกว่าเธอสนใจในตัวผม เอาจริงๆผมก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ แล้วก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถูกมองด้วยสาตาบอกเป็นนัยน์ว่า ฉันสนใจคุณนะ แต่ครั้งแรกที่เจอเธอคนนั้น ผมบอกตามตรงผมปละหลาดใจมากที่เธอไม่ได้มองผมด้วยสายตาอะไรเลย นอกจากความไม่พอใจแล้วส่งสายตามาบอกผมว่านายมันคนเฮงซวย
ยอมรับนะว่าตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า เด็กคนนี้น่าสนใจ แต่พอเจอเธอที่โรงเรียนผมถึงได้เข้าใจ เพราะคนที่รายล้อมเธออยู่ ไม่ใช่คนธรรมาดาสักคน (พวกเบ้าหน้าฟ้าประทานทั้งนั้น) หนึ่งในนั้นยังเป็นทายาทคนเล็กของโซมะกรุ๊ป ตะกูลที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของประเทศผม ถึงตระกูลผมจะใหญ่มากก็เถอะ แต่ก็ยังไม่เท่าพวกเขา
ดูจากท่าทางแล้ว เจ้าโซมะคนน้องจะคลั่งรักเธอมาก ขอแค่เธอเอ่ยปากก็น่าจะแต่งเข้า
