“แม่จ๋า สิ้นเดือนนี้อายยังกลับไปไม่ได้นะ อายมีงานติดพันอยู่หลายอย่าง แต่อีกไม่เกินสามอาทิตย์อายก็จะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วอายจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่นะ ฝากบอกปู่ ย่า และอาพิมด้วยว่าหลานสาวจะกลับไปถล่มให้พุงกางเลย จะตำหมากให้ย่ากินจนเบื่อ จะอยู่บ้านจนพ่อแม่บ่นเชียวล่ะ”
“แน่นะ”
“แน่สิ”
“ไม่หลอกนะ”
“ไม่หลอกสิ”
“อึ๊ย... แม่ไม่เชื่ออายหรอก อายชอบหลอกแม่ คราวที่แล้วบอกว่าจะอยู่อาทิตย์นึง สามวันก็เผ่นแน่บแล้ว ครั้งนี้แม่ก็จัดห้องรอเก้ออีกเนี่ย”
“ไม่หลอกจริงๆ จ้า ครั้งนี้อายจะอยู่กับพ่อกับแม่... ตลอดไป”
“หมายความว่ายังไงลูก อาย... อายเป็นอะไรหรือเปล่า อายมีอะไรหรือเปล่าลูก”
น้ำเสียงของลูกสาวที่ดูแปลกไปทำให้แม่ดวงดาวเป็นกังวล ดวงตาผ่านพ้นวันเวลาหันสบสายตากับผู้เป็นสามี ความไม่สบายใจในสีหน้าของกันและกันมีอยู่มาก เพราะลูกสาวดูจะพูดจาแปลกๆ และอารมณ์เหงาๆ นั้นมันก็สื่อผ่านได้ทางน้ำเส
